اثر يك دوره تمرينات هوازي بر ماركرهاي تشخيص ديابت در مردان بزرگسال مبتلا به آسم با شدت خفيف تا متوسط

The effect of aerobic training program on determinant markers of diabetes in adult men with asthma patients with mild to moderate intensity

زمينه و هدف شواهد اپيدميولوژيكي اخير از شيوع همزمان چاقي، ديابت و آسم حكايت دارند. مطالعه حاضر با هدف تعيين اثر يك برنامه تمرينات هوازي نسبتا طولاني مدت بر ماركرهاي تشخيص ديابت(گلوكز، انسولين، مقاومت انسولين) در بيماران آسم انجام گرفت. روش كار براي اين منظور، 28 مرد بزرگسال (48 - 36 سال، 105 - 80 كيلوگرم) غير فعال مبتلا به آسم با شدت خفيف تا متوسط به شيوه تصادفي در دو گروه تجربي (14 = n) و كنترل (14 = n) قرار گرفتند. گروه تجربي در يك دوره تمرينات هوازي سه ماهه به تعداد سه جلسه در هفته در دامنه شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بيشينه شركت نموده و گروه كنترل در طول اين دوره در هيچ برنامه تمريني شركت نداشتند. سطوح ناشتايي گلوكز و انسولين سرم و همچنين شاخص هاي آنتروپومتريكي و درصد چربي بدن در شرايط قبل و بعد از برنامه تمريني در هر دو گروه تجربي و كنترل اندازه گيري شد. با استفاده از مقادير گلوكز و انسولين ناشتا، شاخص مقاومت انسولين (HOMA-IR) محاسبه گرديد. از آزمون آماري تي وابسته جهت تعيين سطح معني داري تغييرات متغيرها در پاسخ به برنامه تمريني استفاده گرديد. آلفاي كمتر از 5 درصد به عنوان سطح معني داري در نظر گرفته شد. يافته ها تفاوت معني داري در سطوح پايه شاخص هاي آنتروپومتريكي و ماركرهاي بيوشيمايي بين دو گروه مشاهده نشد (0/05 ≤ρ). برنامه تمريني به كاهش معني دار سطوح ناشتايي گلوكز خون، انسولين سرم و مقاومت انسولين در گروه تجربي منجر شد (0/05>ρ). تغيير معني داري در هيچ از متغيرها در كنترل مشاهده نشد (0/05 ≤ρ). نتيجه گيري بر پايه اين يافته ها، اينگونه نتيجه گيري مي شود كه تمرينات هوازي نسبتا طولاني مدت با بهبود شاخص هاي تشخيص ديابت در مردان بزرگسال مبتلا به آسم همراه است. اين تغييرات را شايد بتوان به كاهش وزن يا ساير تغييرات هورموني در پاسخ به برنامه تمريني نسبت داد كه لزوم اجراي مطالعات بيشتر در اين زمينه را گوشزد مي نمايد.

Recent epidemiologic studies have demonstrated simultaneous outbreaks of obesity, diabetes and asthma. The present study was aimed to determine the effect of a relatively long term aerobic training program on determinant markers of diabetes (glucose, insulin, Insulin resistance) in asthma patients. Methods for this purpose, twenty eight sedentary adult men (38 – 48 years, 80 – 105 kg) with mild to moderate asthma were divided into experimental (n = 14) and control (n = 14) groups by randomly. All subjects of experimental group were participate in three months aerobic training program (3 session/weekly) at %60-80 maximal heart rate and control group was banned of exercise in this period. Fasting glucose and serum insulin, anthropometrical markers and body fat percentage were measured before and after exercise program in two experimental and control groups. Insulin resistance was assessed using fasting insulin and glucose levels. Student’s t-tests for paired samples were performed to determine significance of changes in variables in response to exercise program. A p-value less than 0.05 were considered statistically significant. Results No significant differences were found between groups in anthropometrical and biochemical markers at baseline (p ≥ 0.05). Exercise training resulted in significant decreases in fasting glucose concentration, serum insulin and insulin resistance in experimental group (p < 0.05). All variables remained without change in control group (p ≥ 0.05). Conclusion based on these data, it is concluded that relatively long term aerobic training program is associated with improve in determinant markers of diabetes in adult men with asthma. These changes can be attributing to other hormonal changes or weight loss in response to exercise program that emphasizes further studies in this area.