نام و ياد كرد حضرت رقيّه (س) در آثار و منابع كهن تا پايان قرن هفتم

Hz. Ruqayyah in the Ancient and Medieval Sources up to the End of the 7th/ 13th Century

حضرت رقيه3 يكي از جلوه‌هاي احساسي و عاطفي قيام امام حسين(ع) است. از سده‌هاي اوليه تا پايان قرن هفتم علما و بزرگان در آثار خود از حضرت رقيه(س) و سرگذشت او ياد كرده‌اند. هدف اين تحقيق، بازخواني آثار دانشمندان تا پايان قرن هفتم براي يافتن مؤيدها و مستندات تاريخي براي تقويت فرضيه وجود حضرت رقيه در روز عاشورا و شهادت او در شهر شام است. اين نوشتار با روش توصيفي و شيوه كتابخانه‌اي براي رسيدن به هدف فوق سامان يافت و به اين نتيجه رسيد كه با توجه به اشعار صحابي امام صادق(ع) سيف بن عميره در رثاي امام حسين(ع) و ثقه دانسته شدن او از سوي رجاليون شاخص همانند نجاشي، بيهقي، سيد بن طاووس و عماد الدين طبري، مي‌توان اثبات فرضيه وجود دختر خردسالي را براي امام حسين(ع) به نام رقيه تقويت كرد.

The name and mention of Hz. Ruqayyah count as a purest sentimental mention of Imam al-Husayn's movement. Great Muslim figures and historians from the first to the seventh/ 13th century have dealt with her in their works. The present paper seeks to investigate the relevant historical evidence regarding her presence in Karbala on Ashura and her tragic martyrdom in Damascus. The elegies composed by Sayf b. Umayrah in memoriam Imam al-Husayn, his being a companion of Imam Jafar al-Sadiq, plus his being regarded as a reliable hadith relator by al-Najashi, the reports of al-Bayhaqi in Lubab al-ansab, Ibn Tawus in his al-Luhuf, and Imad al-Din al-Tabari in Kamil of Bahayi, the conclusions prove her existence and presence in Karbala.