كليدواژه :
روش شناسي مناظرات , امام حسين (ع) , عاشورا , منطق حاكم بر ساختار , منطق حاكم بر محتوا , اصول اخلاقي
چكيده فارسي :
قيام امام حسين (ع) يكي از مهمترين قيام هاي حق طلبانه تاريخ بشريت است كه حامل درس ها و معارفي سترگ است. امام حسين (ع) از ابتداي قيام تا لحظه شهادت مناظرات و احتجاج هايي با افراد مختلف داشته اند كه بر اين مناظرات از لحاظ ساختار ، محتوا و اصول اخلاقي، منطقي خاص حاكم بوده است. اين نوشتار با روش توصيفي-تحليلي با تكيه بر مناظرات امام حسين(ع) در جريان قيام عاشورا جهت دستيابي به منطق حاكم بر مناظرات ايشان سامان يافته كه حاصل آن چنين شد: در مناظرات از حيث ساختار حضرت از فنون پيش بردن بحث به صورت منظم، اقرار گرفتن از خصم با سؤالات حساب شده، نقد دقيق سخن، مقابله و مقايسه، تسجيل ،قرار گرفتن در جايگاه پرسش گر، بيدار نمودن فطرت و به كارگيري زبان انگيزشي استفاده كرده است. از لحاظ محتوايي آن حضرت در اين مناظرات به كتاب و سنت نبوي و مقبولات طرف مقابل استناد كرده اند و درباب اصول اخلاقي به مواردي همچون مهرباني، داشتن صبر و تحمل ، خيرخواهي نسبت به طرف مقابل ، حسن نيت داشتن، پرهيز از كينه توزي ،دوري از مغالطه،تواضع در قول،احترام به طرف مقابل،عذرپذيري ،ترك تعصب و آزادمنشي توجه كرده اند.
چكيده لاتين :
The movement of Imam al-Husayn has been one of the most outstanding human events in pursuit of the right, hence packed with enormous lessons. Throughout the whole movement, Imam al-Husayn had dialogues with several people from which a certain logic and framework can be discerned.
The present descriptive-analytical study aims to focus on Imam al-Husaynsarguments throughout his Ashura movement so as to lay bare the logic of his argumentation. The results are as follows: continuing the debatein a logical manner, obtaining confessions from the enemy with carefully-crafted questions, detailed criticism of the enemy's speech, comparison and contrast, acting as an interrogator, kindling the interlocutor's human instinct, and making use of an inspirational language. Thematically, Imam al-Husayn resorted to the Quran, the Prophetic sunna, and the standards accepted by the opponent groups. Morally, he showed clemency, forbearance, well-wishing for the other party, aversion from animosity, humbleness in speech, respecting the interlocutor, and accepting the interlocutor's excuses.
