تحليلي بر حمل و نقل هوايي با تاكيد بر حقوق بين الملل

حمل و نقل هوايي عبارت است از انتقال و حمل كالا توسط حامل هوايي، كه ممكن است بصورت چارتر يا بازرگاني باشد. انتقال چنين محموله هايي از دروازه هاي حمل و نقل مسافري و تجاري به هر كجا كه هواپيماها قادر به پرواز و فرود آمدن باشند، انجام مي شود. حمل و نقل هوايي براي اولين بار در سال 1911 براي حمل مراسلات پستي به عنوان محمولهء باري، مورد استفاده قرار گرفته است. با اختراع هواپيما، بحث مربوط به ماهيت حقوقي قلمرو هوايي مطرح شد، به طوري كه پس از جنگ جهاني اول با استفاده از هواپيما در عرصه‌هاي تجاري و نظامي، نظام بين الملل بر آن شد تا استفاده از اين فناوري جديد را در قالب قواعد حقوقي قرار دهد.كنوانسيون پاريس 1919 اولين سند حقوقي بود كه در حقوق بين الملل هوايي لازم الاجرا شد. اين كنوانسيون حاكميت تام و مطلق كشورها بر عرصه هوايي بالاي سرزمينشان را به رسميت شناخت. در گام بعدي كنوانسيون ايبرو امريكن و پان امريكن 1926 بين اسپانيا و كشورهاي امريكاي لاتين با همان اصول مندرج در كنوانسيون پاريس منعقد شد. ولي نقطه عطف توسعه و تدوين حقوق بين الملل هوايي در كنوانسيون شيكاگو 1944 با ايجاد سازمان هواپيمايي كشوري بين الملليICAO به اوج خود رسيد.به اين ترتيب ساختاري پيچيده و آييني تفصيلي براي حلّوفصل اختلافات هواپيمايي كشوري تكوين يافته است كه پايههاي اصلي آن را بايد در كنوانسيون 1944 شيكاگو جستجو نمود.در مقاله پيش پيش روي در صدد تبيين قواعد حقوق بين الملل در زمينه حمل و نقل هوايي بر مبناي اسناد بين المللي مي باشيم. حمل و نقل هوايي عبارت است از انتقال و حمل كالا توسط حامل هوايي، كه ممكن است بصورت چارتر يا بازرگاني باشد. انتقال چنين محموله هايي از دروازه هاي حمل و نقل مسافري و تجاري به هر كجا كه هواپيماها قادر به پرواز و فرود آمدن باشند، انجام مي شود. اين كنوانسيون حاكميت تام و مطلق كشورها بر عرصه هوايي بالاي سرزمينشان را به رسميت شناخت. در مقاله پيش پيش روي در صدد تبيين قواعد حقوق بين الملل در زمينه حمل و نقل هوايي بر مبناي اسناد بين المللي مي باشيم.