بررسي اثر بخشي درمان مبتني‌ بر ذهن‌ آگاهي بر تحريف‌هاي شناختي و خود كنترلي نوجوانان معتاد در حال ترك شهر اصفهان

Mindfulness-Based Therapy on Cognitive Distortions and Self-Control in Teens Receiving Substance Dependence Treatment

زمينه و هدف: امروزه اختلال‌هاي مصرف‌ مواد و پيامدهاي ناخوشايند آن از معضل‌هاي بسيار مهم‌ سلامت عمومي در سراسر جهان به‌ شمار مي‌رود. تحريف‌هاي شناختي و اشكال در خودكنترلي از مشكلات افراد در حال ترك است. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني‌بر ذهن‌آگاهي بر تحريف‌هاي شناختي و خودكنترلي نوجوانان معتاد در حال ترك شهر اصفهان انجام شد. روش‌بررسي: اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-‌پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي نوجوانان معتاد مراجعه‌كننده به كلينيك ترك ياقوت شهر اصفهان تشكيل دادند كه از بين آنان تعداد 30 نفر به‌صورت نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شده و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. براي گروه آزمايش طي هشت جلسه درمان مبتني‌بر ذهن‌آگاهي انجام پذيرفت. جمع‌آوري داده‌ها توسط پرسشنامه‌هاي تحريف‌هاي شناختي اليس (نسخهٔ عبدالله‌زاده و سالار، 1389) و پرسشنامهٔ خودكنترلي (تانجي، 2004) صورت گرفت. سپس داده‌ها در سطح توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (تحليل كووارايانس) با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخهٔ 21 تجزيه‌وتحليل آماري شدند. يافته‌ها: يافته‌هاي اين پژوهش حاكي‌از آن بود كه درمان مبتني‌بر ذهن‌آگاهي باعث كاهش تحريف‌هاي شناختي (پس‌آزمون گروه آزمايش 6٫41±49٫36 و گروه گواه 8٫48±57٫32، 0٫001

Background & Objectives: Drug use disorders and their adverse effects are among the most important public health problems worldwide. Cognitive distortions and problems in self-control are the problems people are leaving. The current study assessed the effectiveness of mindfulness–based therapy on cognitive distortions and self–control in teens under substance dependence treatment. Methods: This was a quasi–experimental study with a pretest–posttest and a control group design. Our study sample included all teens undergoing substance dependence treatment in Isfahan City, Iran, in 2017. We used convenience sampling method to select the study participants from substance dependence treatment centers in Isfahan (Yaghot center). Next, we randomly selected 30 individuals who met the inclusion criteria of the study. Accordingly, they were randomly assigned in the test and control groups. After conducting the pretest in both groups, the test group received eight 90–minute weekly sessions of mindfulness–based therapy. However, the control group remained in the waiting list to receive the intervention. Then, the study groups were examined at posttest and follow–up stages. The Cognitive Distortion Questionnaire by Ellisand, and the 36–item Self–Control Questionnaire by Tanji (2004) were used for data collection. The collected data were analyzed by Analysis of Covariance (ANCOVA). Results: The present study results suggested that mindfulness–based therapy could reduce cognitive distortion and increase self–control in the studied subjects (p<0.001). Conclusion: According to the obtained data, professionals of this field could be encouraged to implement mindfulness–based therapy to improve patients’ conditions.