رابطه‌ي دين با نظام طبيعت از ديدگاه اديان

امروزه‌ مسئله‌ي نظم كيهاني يكي از مهم‌ترين موضوعات تحقيقات علمي در اديان است و بر اصل يا اصولي دلالت دارد كه عمومي ترين ماهيت نظم امور در جهان را نشان مي دهد. از اين رو در ميان پرسش هاي انسان دربارۀ هستي پيرامون خود، پس از سوال از چگـونگي پيـدايش جهان، پرسش از چگونگي برقراري و بقاي كيهان، اساسي ترين پرسش او بوده است. يكـي از عمومي ترين پاسخ هايي كه به اين مساله داده شده است، وجود يك اصل نظم كيهـاني در هستي است كه باعث مي شود جهان با هماهنگي و استواري بـه پـيش رود و بقاء و دوام يابد. به نظر محققان، نظم كيهاني در چارچوبي فرهنگـي، هـم بـه عنوان قالبي براي سازمان دهي ساختار ها و اجزاي جهان و هـم بـه عنـوان الگـويي براي سازمان دهي حيات انساني به گونه اي متناسب با ماهّيت حقيقـي جهـان عمـل مي كند. براي آن دسته از فرهنگها كه چنين اعتقادي را بـسط و گـسترش داده انـد، اصل قانون كيهاني به عنوان مبنايي گريز ناپذير و غير قابل چشم پوشي براي نظـامي جهاني، يا بقاي مفهوم نظم كيهاني عمل مي كند.در اين راستا بايد معنا و مفهوم نظام طبيعت در چهارچوب اديان مختلف شناخته شود و به ابعاد مابعد الطبيعي و الهي اديان مورد نظر آنچنان كه در جهان‌بيني سنتي آنان نهفته است، پرداخته شود. با توجه به اينكه اديان مختلف طي قرون و اعصار سرنوشت دنيا و آخرت پيروان خود را رقم زده اند ، شناخت مفاهيم طبيعت و نظام حاكم بر آن از منظر اديان مختلف بسيار راه گشا خواهد بود. در اين مقاله مطالعه در باره‌ي معناي نظم در طبيعت نه بر اساس نظريات علم جديد، بلكه بر اساس سنت‌هاي ديني گوناگوني كه جامعه بشري را شكل داده و فضايي كيهاني را به وجود آورده‌اند بررسي مي‌شود. در اين تحقيق سعي بر اين است قلب و حقيقت مثالي هر دين و بر اساس سير تطور بعدي آن مورد مطالعه قرار گيرد تا در چهارچوب هر دين به نظريات اساسي و حياتي و مواضع آن دين درباره‌ي نظام طبيعت در پرتو آن عقايد برسيم.