بررسي شيوه‌هاي اثبات استنادپذيري نهج‌البلاغه

فاقد عنوان لاتين

نهج البلاغه سخنان نفيس و گهربار امير مؤمنان علي(ع) است. از زمان نگارش آن توسط سيد رضي در نيمۀ دوم قرن چهارم، مورد توجه بسيار زياد دانشمندان و عالمان حوزه‌هاي مختلف علوم اسلامي قرار گرفت. از اين درياي معارف اهل بيت، شايد بيشترين بهره را اديبان و متكلمان برده و از سوي ديگر، فقيهان و مخصوصاً پيشينيان از آن‌ها، كمتر به اين كتاب ارزشمند در اثبات مطالب فقهي استناد كرده‌اند. گويا دليل اساسي اين بي‌مهري فقيهان به نهج البلاغه آن است كه سيد رضي، سلسله سند را در نهج البلاغه حذف كرده، از اين رو احاديث آن بنا بر اصطلاح حديث پژوهان مرسل ناميده مي­ شود و در اثبات گزاره‌هاي فقهي قابل استناد نيست. اما سخن اينجاست كه آيا نمي‌توان به شيوۀ ديگر، نهج البلاغه را از ارسال خارج كرد؟! آيا مگر تنها راه براي وثوق به صدور نهج البلاغه از طريق اتصال سند است و راه ديگري براي صحت استناد وجود ندارد؟ با بررسي‌هاي انجام شده به نظر مي‌رسد راه يا راه‌هاي ديگري براي صحت استناد به آن به عنوان يكي از منابع فقه شيعه وجود دارد و در اين پژوهش برآنيم كه تمامي شيوه‌هايي را كه در صحت استناد به نهج البلاغه گفته شده و يا مي­تواند گفته شود، مورد بررسي قرار داده و و هر شيوه را ارزش‌گذاري نماييم و براي رسيدن به اين مهم، به روش مطالعۀ كتابخانه‌اي، بيشتر منابع فقهي و يا غير فقهي كه امكان مطرح شدن موضوع در آن وجود داشته، مورد مطالعه قرار گرفته است.

فاقد چكيده لاتين