تبيين آموزه امامت در احاديث حسيني

Imamate in Imam al-Husayn's hadiths

آموزه امامت يكي از آموزه هاي اصيل شيعه اماميه مي باشد. از شاخص ترين مولفه هاي اين آموزه اين است كه امامت منصبي از سوي خداوند و شخص امام هم داراي مقامات و ويژگي هاي خاصي مي باشد. امامان معصوم (ع) به تبيين اين آموزه امامت و ويژگي هاي آن پرداخته اند. امام حسين (ع) در دوران پس از امامت حضرت علي (ع) و برادرشان امام حسن (ع) به امامت رسيدند. در آن دوره ويژه كه بني اميه ادعاي امير و ولي بودن بر مسلمانان را داشتند و همه را بر بيعت با خويش فرا مي خواندند ، امام حسين (ع) به تبيين آموزه امامت و ويژگي هاي امام و حاكم واقعي جامعه اسلامي پرداختند تا راه را بر فريب فكري و عقيدتي مردم آن زمان ببندند. نوشتار پيش رو با روش توصيفي و شيوه كتابخانه اي و اسنادي به تبيين آموزه امامت از منظر احاديث امام حسين (ع) پرداخته است تا امام شناسي از زبان امام معصوم (ع) صورت پذيرد.

Imamate is a cardinal principle in Shiite Islam. As such, it is a post or status conferred by Allah on a personality already qualified for such a high responsibility. As all Shiite Infallible Imams proved the principle of imamate according to the socio-historical contexts of their time, Imam al-Husayn defined the right qualifications of the Infallible Imam to keep people away from being fooled and going astray.