جايگاه سيد حسن تقي‌زاده در تاريخ نگاري فريدون آدميت

position of Seyyed Hassan Taghizadeh In the historiography of Fereydoon Adamit

تقي زاده ازرهبران مشروطيت ايران و ازرجال سياسي ، علمي بحث انگيزودرعين حال ازناشناخته ترين بازيگران سياسي تاريخ معاصر است.او در زمره كساني است كه جمعي به شدت موافق و جمعي به غايت مخالف دارد و هر يك نيز براي اثبات نظرات خود دلايلي ارايه مي كنند. يكي از كساني كه بيشترين نقد و توهين را در نوشته هاي خود برايشان وارد كرده است مرحوم آدميت است. او نه تنها تقي زاده را در آثارش سخت مورد حمله قرار داده است بلكه هر كس را كه به نوعي درصدد دفاع و تعريف و تمجيد از او برآمده باشد. از ايرج افشار گرفته تا مينوي و از خانم لمبتون گرفته تا نيكي كدي. ما در اين تحقيق به دنبال آن هستيم كه ديدگاههاي آدميت درباره تقي زاده را مورد بررسي قرار دهيم و علل و نادرستي آن باز شناسيم. در تاريخ نگاري معاصردر حق تقي زاده ناروايي هايي صورت گرفته است .شايد اينك زمان آن فرارسيده باشد كه رها از حب وبغض شخصي ، پست وبلند كارنامه سياسي او بدون پيش داوري و توطئه پنداري مرسوم وطني مورد نقد وبررسي قرار گيرد.دراين تحقيق از روش كتابخانه اي، استفاده از آرشيو اسناد و مجلات ، كتابهاي آدميت و تقي زاده و مقالات مختلف ايراني، خارجي و صورت مذاكرات مجلس استفاده شده است .

Hassan Taghizade is a leader of Iran constitutional Revolution and also he is a political cultural and scientific person , he is so controversial and the most unknown political actor in Iran contemporary history. He was a person who had a lot of fan and also a lot of against and both of these groups had their reasons and their opinions . Fereydoon Adamiyat was one of the person who had a lot of criticism and insult about him in his writings . He not only criticized Taghizade severally in his writings but also he criticized and insulted everyone who protected and complimented and made him the most important person in constitutional Revolution . As far as Iraj Afshar and Mojtaba Minavi to Mrs . Lambton and Niki Kedi. In this research we follow the investigations of Adamiyat's opinions about Taghizade and understand its reasons sif they're true or false. Printed sources in libraries, documents and magazines archives, books written by Admit and Taghizadeh , different Iranian and foreign articles and the parliament’s minutes of meeting have been used to conduct the present research.