تأثير انديشه‌هاي ابن تيميه بر خطوط فكري و خط مشي گروه‌هاي سلفي- تكفيري

The effect of Ibn Taymiyyah’s Ideas on lines of thought and Policies of Salafi-Takfiri Groups

بنيادگرايي ديني با ارائه قرائت‌هاي افراطي، ناقص، راديكال و متن محور از متون ديني در مواجهه با بحران‌هاي دنياي جديد، مسلمانان را به سوي افراطي‌گرايي سوق مي دهد. اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي- تحليلي و تاريخي-تحليلي تلاش مي كند به اين پرسش‌ها پاسخ دهد كه بنيادهاي فكري و نظري افراط گرايي در جهان اسلام چيست؟ و علل باز توليد اين انديشه‌ها چه عواملي هستند؟ يافته‌ها حاكي از آن است كه افراط گرايي حاصل ديالكتيك وهابيت (سلفي گري) و انديشه‌هاي راديكال بنيادگرايانه است و به لحاظ فكري اين جريان‌هاي افراط گرا از آموزه‌هاي ابن تيميه و شاگردان مكتب او يعني محمد بن عبدالوهاب، ابوالاعلي مودودي و سيد قطب تغذيه مي‌كنند. در واقع افراط گرايان با تفسير خود از جهاد و باز توليد انديشه‌هاي بنياد‌گرايي در قالب گروهاي تروريستي چون داعش، القاعده و طالبان ظهور نموده‌اند.

Religious fundamentalism pushes Muslims to extremism by offering extreme, incomplete, text-based and radical interpretations of religious texts in dealing with the crises of the modern world. Uisng descriptive-analytical and historical-analytical methods, this research attempts to answer these questions; what are the intellectual and theoretical foundations of extremism in the Islamic World? an‎d what are the causes for reproducing of these ideas? The findings illustrate that extremism derives from the dialectic of Wahhabism (Salafism) and fundamentalist radical ideas, and ideologically, these extremist groups utilize the teachings of Ibn Taymiyyah and students of his school, i.e. Muhammad ibn Abd al-Wahhab, Abul A'la Maududi and Sayyid Qutb. In fact, extremists have emerged by misinterpretation of jihad and reproduction of fundamentalist ideas in the form of terrorist groups such as the ISIS, the al-Qaeda and the Taliban.