اثر مديريت بقاياي گياهي و خاك ورزي بر مقاومت خاك و عملكرد سيب زميني

فاقد عنوان لاتين

خاك ورزي مرسوم به طور گسترده در مناطق سيب زميني كاري استفاده مي شود. استفاده مداوم از اين روش خاك ورزي (شخم با گاوآهن برگرداندار) در درازمدت باعث كاهش ماده آلي خاك، كاهش ميكروارگانيسم هاي مفيد خاك، كاهش حاصلخيزي خاك، تخريب ساختمان خاك، تشكيل سله و شكل گيري لايه سخت شخم مي شود. به علاوه اين روش باعث افزايش هزينه توليد به دليل نياز به مصرف بالاي انرژي مي گردد. بنابراين اگر بتوان سامانه هاي خاك ورزي حفاظتي را جايگزين خاك ورزي مرسوم نمود از نظر حفظ و پايداري خاك و نيز كاهش هزينه هاي توليد حايز اهميت خواهد بود. مديريت هاي مختلف بقاياي گندم و خاك ورزي شامل: 1- خردكردن بقايا با دستگاه ساقه خردكن و مدفون كردن آن با گاوآهن برگرداندار 2- خردكردن بقايا با ساقه خردكن و به دنبال آن شخم با گاوآهن قلمي (چيزل) و تهيه بستر بذر به وسيله روتيواتور 3- سوزاندن بقايا+ شخم با گاوآهن برگرداندار و 4- حفظ بقايا در سطح خاك (بدون خاك ورزي)+ خاك ورزي با گاوآهن قلمي در بهار بر روي بقاياي ايستاده گندم و پس از خارج كردن بقاياي ريخته شده از كمباين در مزرعه بر مقاومت خاك و عملكرد سيب زميني بررسي شد. نتايج نشان داد كه بيشترين كاهش مقاومت خاك در خاك ورزي با گاوآهن برگرداندار و كمترين كاهش مقاومت در گاوآهن قلمي مشاهده شد. از نظر عملكرد سيب زميني به ترتيب تيمار ساقه خردكن+ چيزل در پاييز+ روتيواتوردر بهار و تيمار حفظ بقايا + گاواهن قلمي (چيزل) در بهار بيشترين عملكرد را نسبت به بقيه روش ها داشتند.

فاقد چكيده لاتين