طراحي الگو و اهميت سنجي عوامل موثر بر ارزيابي اثربخشي برنامه توانمندسازي كاركنان بر اساس رويكرد دلفي و AHP (مطالعه موردي: ادارات دولتي شهر اصفهان)

Designing a Model for Evaluating the Effectiveness of the Employee’s Empowerment Program Based on a Systematic Approach. (Case Study: Governmental Organizations of Isfahan City)

امروزه توانمندسازي كاركنان سبب واگذاري اختيار به پايين‌ترين سطوح سازماني مي‌گردد و احتمال مي‌رود كه شناسايي و تعيين اهميت عوامل اثرگذار بر توانمندسازي كاركنان در بهبود اثربخشي سازماني نقش داشته‌باشد. هدف از پژوهش حاضر، شناسايي و تعيين اهميت عوامل مؤثر بر ارزيابي اثربخشي توانمندسازي كاركنان است. جامعه آماري پژوهش مديران ارشد ادارات دولتي شهر اصفهان بودند كه10 نفر از آنان به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. در بخش اول، تعداد9 مقوله اصلي شامل منابع توانمندسازي، رهبران و مديران، ابعاد روان‌شناختي، محيط سازماني، آموزش، جو سازمان، ساختار سازمان، روش‌هاي توانمندسازي و متغيرهاي ميانجي، با توجه به ادبيات پژوهش به‌دست‌آمد. در ادامه و با استفاده از روش دلفي،44 متغير فرعي مربوط به9 مقوله شناسايي شد. به‌منظور تعيين وزن مقوله‌ها از روش تجزيه‌وتحليل سلسله مراتبي استفاده شد. نتايج نشان‌داد كه مقوله رهبران و مديران داراي بالاترين وزن و مقوله جوسازماني داراي كمترين وزن بوده‌است. درنهايت الگوي عوامل اثرگذار بر ارزيابي اثربخشي دوره‌هاي توانمندسازي بر اساس نتايج به‌دست‌آمده ارائه شد. نتايج اين پژوهش نشان‌داد كه ارزيابي اثربخشي دوره‌هاي توانمندسازي مقوله پيچيده‌اي است كه تحت تأثير متغيرهاي فراواني قرار‌مي‌گيرد و توجه و تمركز بر اين متغيرها به مديران سازمان‌هاي دولتي شهر اصفهان توصيه مي‌گردد.

Today, human resources are the first factor in the development of societies and empowered employees have the ability to make independent decisions. In fact, organizations empower employees to delegate authority to the lowest organizational levels. Therefore, it is likely that identifying and determining the importance of factors affecting employee empowerment has a considerable role in improving organizational effectiveness. To this end, the main purpose of this study was the identification and determining the importance of the factors affecting the evaluation of the effectiveness of employee empowerment. The current study was based on a qualitative and quantitative approach. The statistical population of this study was the organizational managers of the governmental organization of Esfahan city which according to the impossibility of access to all members, a sample of 10 members was used. In the first step, the 9 variables consist of empowerment resources, leaders and managers, Psychological dimensions, organizational environment, training, organizational climate, organizational structure, empowerment methods, and mediators variables were obtained via literature. Then, using the 5 main rounds of the Delphi method, 44 sub-variables related to the 9 mentioned categories were identified. T Quantitative data analysis was performed to determine the weight and importance of categories using hierarchical analysis. The results of this section showed that the category of leaders and managers had the highest weight and the category of organizational climate had the lowest weight. Finally, the model of factors affecting the evaluation of the effectiveness of employee empowerment based on the obtained results was presented. The results of this study showed that evaluating the effectiveness of empowerment courses is a complex matter that is affected by many variables and attention and focuses on these variables is recommended to managers of government organizations in Isfahan.