اثربخشي بسته مشاوره تربيتي بومي بر كيفيت روابط والد- فرزندي و خودكارآمدي والدگري بر مادران داراي پسر نوجوان

The Effectiveness of a Native Educational Counseling Package on the Quality of Parent-Child Relationships and Parenting Self-Efficacy

هدف: هدف پژوهش تعيين اثربخشي آموزش بسته تربيتي بومي بر كيفيت روابط والد-فرزندي و خودكارامدي والدگري بر مادران داراي پسر نوجوان بود. روش‌: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي، پيش آزمون-پس‌آزمون و پيگيري دو ماهه با گروه‌هاي آزمايش و گواه بود. جامعه آماري پژوهش مادران داراي نوجوان پسر 12 تا 18 سال شهر اصفهان در سال 1398 به تعداد 78 نفر بودند كه از بين آن‌ها 40 مادر كه روابط والد-فرزندي و خودكارآمدي والدگري پايين‌تري داشتند به روش هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه مساوي جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي بسته مشاوره تربيتي بومي (محقق ساخته) را دريافت كردند و گروه گواه در طول پژوهش هيچ مداخله اي را دريافت نكردند. شركت‌كنندگان هر دو گروه پرسشنامه رابطه والد-فرزندي پيانتا (1994) و خودكارآمدي والدگري دومكا و همكاران (1996) را در سه مرحله تكميل كردند. داده ها با روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر در نرم افزار SPSS نسخه 24 تحليل شدند. يافته­ ها: نتايج حاكي از تأثير برنامه بسته مشاوره تربيتي بومي بر افزايش رابطه والد-فرزندي (0/003 =P) و خودكارآمدي والدگري مثبت (0/024 =P) و كاهش خودكارآمدي والدگري منفي (0/033 =P) در مرحله پس آزمون و پايداري اين تأثير در مرحله پيگيري بود. نتيجه ­گيري: نتايج پژوهش شواهدي را پيشنهاد مي‌كند كه آموزش اين برنامه براي پيشگيري و اصلاح روابط هر يك از والدين با پسران نوجوان خود موجب كاهش خودكارآمدي والدگري منفي و بهبود رابطه والد- فرزندي شده تا كمتر شاهد تعارض بين والدين و پسران نوجوان جامعه باشيم؛ اين پژوهش مي‌تواند براي روان‌درمانگران و مشاوران در حوزه مشاوره نوجوان و انتخاب نوع مداخله براي آموزش به والدين مفيد باشد.

Purpose: The aim of this study was to determine the effectiveness of indigenous education package training on the quality of parent-child relationships and parenting self-efficacy of mothers with adolescent boys. Methodology: The research method was quasi-experimental, pre-test-post-test and two-month follow-up with experimental and control groups. The statistical population of the study was mothers with adolescent boys aged 12 to 18 years in Isfahan in 2019, of which 87 mothers with lower parent-child relationships and parenting self-efficacy through Pianta (1994) parent-child relationship questionnaire, Parental self-efficacy Dumka, Strezinger, Jackson, and Rosa (1996) were screened for self-efficacy. Finally, 40 mothers were selected and randomly assigned to the experimental group (20 mothers) and the control group (20 mothers). Participants in both groups completed parent-child relationship questionnaires and parental self-efficacy in three stages. The experimental group received a native 90-minute training package (researcher-made) for 8 sessions. Data were analyzed by repeated measures analysis of variance in SPSS software version 24. Findings: The results indicate the effect of the Indigenous Educational Counseling package on the score of the parent-child relationship (P = 0.003) with the effect size of 0.21, positive parenting self-efficacy (P = 0.024) with the effect size of 0.12, negative parenting self-efficacy (P = 0.033) with an effect size of 0.11 in the post-test stage and the stability of this effect was in the follow-up stage. Conclusions: The results of the study suggest evidence that training this program to prevent and improve the relationship of each parent with their adolescent sons reduces negative parenting self-efficacy and improves the parent-child relationship so that we see less conflict between parents and adolescent boys in society; This research can be useful for psychotherapists and counselors in the field of adolescent counseling and choosing the type of intervention to educate parents.