آينده‌نگاري شهري مشاركتي: يافته هايي از يك قوم‌نگاري رخداد در شهر اصفهان

Participative Urban Foresight: Findings from an Event Ethnography in Isfahan

هدف:رشد روزافزون شهرها از نظر كمي، نقش بي­ بديل آن­ها در توسعه اقتصادي، فرهنگي و سياسي كشورها، چالش‌ها و معضلات آن­ها و دشواري مديريتشان، موجبات اهميت روزافزون نظريه‌ها و تجربه‌هاي آينده‌نگاري شهري را فراهم آورده است. در ادبيات حوزه شهر، مفاهيم و رويكردهاي زيادي براي ارائه تصوير از آينده شهرها وجود دارد كه يكي از مهم‌ترين اين مفاهيم، مفهوم شهر هوشمند است. در همين راستا، آينده­نگاري مشاركتي مي‌تواند نقش مهمي را در ترسيم تصاوير آينده شهرها ايفا كند. پژوهش حاضر به دنبال ارائه راهكارهايي براي آينده­‌نگري مؤثرتر پيرامون شهرها و برگزاري بهتر رخداد‌هاي آينده‌نگاري شهري است. روش:اين مقاله پژوهشي در حوزه آينده ­نگاري شهري است. ابتدا، به‌عنوان گام نخست آينده­نگاري، تعريف شهر هوشمند و مؤلفه‌هاي تأثيرگذار بر آن به ‌صورت سامان مند گردآوري شد. سپس گزارشي غني از يك قوم‌نگاري رخداد از كارگاه آينده‌پژوهي در شهرداري اصفهان با موضوعِ اصفهان 1420 ارائه مي‌شود. يافته‌ها:استفاده از مباحثه مشاركتي پيرامون آينده شهرها با تلفيق تكنيك‌هاي مختلف آينده ­نگاري و قوم ­نگاري رخداد نوآوري اصلي اين مقاله است. نتيجه­ گيري:تلاش براي «بازنمايي مادي» از آينده، شالوده‌شكني گفتمان «آرمان‌شهرگرايي فناورانه»، تلقي از آينده ­نگاري به‌ عنوان يك ظرفيت اجتماعي مبتني بر «معرفت‌شناسي شهروندي» و «هم‌كنش‌گري»، عبور از «آينده ­هاي مستعمل» و خلق واژگان مناسب براي توصيف آينده، به‌عنوان پيشنهاد‌هاي اصلي اين پژوهش براي خلق تصاوير بديع و بومي از آينده­هاي شهري در ايران هستند

Objective: The irreplaceable role of cities in economic, cultural and political development of countries, their challenges and problems and the difficulty of their management has resulted in an increasing significance of theories, experiences and strategies concerning city transformation. In the relevant literature, numerous concepts and approaches try to offer images of future of cities. One of these concepts is smart cities. Also, participative foresight can play a role in creating future images of cities. This study seeks to offer recommendations on how to create local and brand-new images of futures of cities in Iran and improve the quality of urban foresight practices. Method: A thick report of an event ethnography has been given from a foresight workshop conducted in Isfahan municipality about futures of Isfahan, 1420, based on observations, field notes by ethnographers and the theoretical interpretation of them. Findings: Utilization of participative deliberation and foresight techniques and event ethnography to create images of future is the innovative dimension of this paper. Conclusion: Adding materiality to future, deconstruction of technological utopianism discourse, conceptualization of foresight as a social capacity deriving from civic epistemologies and agonism, moving beyond used futures, and creation of neologisms can improve urban foresight practices.