سيندري سز، بارقه وجدان، در رنسانس انگليسي

Synderesis, the Spark of Conscience, in the English Renaissance

در اين مقاله نخست توضيح داده مي شود كه واژه «سيندري سز» (Synderesis) چگونه به زبان انگليسي راه يافت و براي چه مفهومي به كار رفت. سپس روند رواج كاربرد آن در آثار نويسندگان قرون وسطا بررسي، و از اين رهگذر به آثار فيلسوفان و قديسان مراجعه مي شود. در اين دوره، بر اصطلاح «سيندري سز» به عنوان بقاياي به جامانده از صورت خدا تاكيد شده و قديسان از آن به عنوان بارقه به جامانده از شعله آفرينش خدا در نهاد انسان ياد مي كنند. به باور فيلسوفان قرون وسطا، هرچند انسان در اثر گناه اوليه آلوده شده و به زمين هبوط كرده، اما وجدان وديعه اي الاهي در روح انسان است كه آدمي را به افعال درست هدايت مي كند و از انجام دادن كارهاي نادرست باز مي دارد. با شروع نهضت اصلاح ديني، هرچند تاكيد بر وجدان باز هم در امتداد ديدگاه هاي قبلي است، ظهور رنسانس سبب مي شود از «سيندري سز» و مفهوم «وجدان» به عنوان عنصر مهمي در جهت اهميت يافتن تصميم انسان و انسان محوري استفاده شود. اين مفهوم در قالب عباراتي همچون «غريزه طبيعي»، «شمع روح»، «قله ذهن» و «بارقه وجدان»، بارها در آثار نويسندگان قرن هاي شانزده و هفده و هجده تكرار مي شود و شاعران و نويسندگان از آن به عنوان مفهومي ديني كه مي تواند پشتوانه انسان گرايي رنسانس باشد، استفاده كرده اند.

فاقد چكيده لاتين