مقايسه الگوي هماهنگي مفاصل اندام تحتاني در استارت دو­و­ميداني اختياري و منتخب دوندگان نخبه زن

Comparing the Pattern of Lower Limb Joints Coordination in an Optional and Selective Sprint Start of Elite Women Runners

استارت دوي سرعت، مهارتي پيچيده است كه به وسيله­ كار هماهنگ چند مفصل كه در چند صفحه حركت مي­‌كنند، توصيف مي‌­شود و به هماهنگي پيچيده­ عضلات به منظور رسيدن به يك نيروي افقي در كوتاه‌­ترين زمان نياز دارد. مطالعات گذشته نشان دادند كه وضعيت قرار­گيري بدن در لحظه استارت بسيار مهم است. هدف از اين تحقيق، بررسي الگوي هماهنگي مفاصل اندام تحتاني دوندگان نخبه­ زن در استارت دوي سرعت بود. روش ها: تعداد پانزده دو­و­ميداني‌كار زن نخبه در اين تحقيق شركت كردند. آزمودني‌­ها سه‌بار استارت اختياري و پنج‌بار استارت منتخب را به فاصله­ هر دو دقيقه انجام دادند. داده­‌هاي كينماتيك به وسيله­ دستگاه Noraxon-MyoMotion در حركت استارت جمع‌آوري شد. براي محاسبه­ الگوي هماهنگي مفاصل از روش فاز نسبي پيوسته استفاده شد. يافته ها: الگوي هماهنگي بين مفاصل اندام تحتاني به ده فاز تقسيم شد كه در فازهاي ابتدايي بين دو نوع استارت تفاوت وجود داشت و از فاز چهارم به بعد اختلافي مشاهده نشد و الگوي دو مفصل در دو نوع استارت شبيه به هم بودند. نتيجه گيري: درواقع بي‌نظمي بيشتري در فازهاي ابتدايي استارت منتخب مشاهده شد، در حالي كه در ادامه نمودارهاي هماهنگي منطبق بر هم پيش رفتند و به نظر مي‌رسد در صورتي كه اين روند تأثيري در متغير­هاي سرعت و شتاب ورزشكار ايجاد نكند، با احتياط مي‌توان گفت كه نشستن به هر صورتي در تكنيك استارت، نهايتاً باعث ايجاد يك هماهنگي مشترك مي‌شود و تأثيري در ادامه حركت نخواهد داشت.

The sprint start is a complex skill characterized by a multi-joint and multi-plane task requiring complex muscle coordination to reach a large force exerted in the horizontal direction in a short time. Previous studies indicated that efficient acceleration over the first portion of a race is influenced by how a sprinter is positioned in the set command blocks. Methods A total of 15 elite women runners participated in this study. The subjects performed three optional, and five selected sprint starts with 2-minute intervals. The Noraxon-MyoMotion device collected the kinematic data, and a continuous relative phase method was used to calculate the joint coordination pattern. Results The pattern of coordination between the lower limb joints were divided into 10 phases. There were differences between the two types of starters in the initial phases, but no difference was noticed from the fourth phase. Conclusion Indeed, there was irregularity in the early phases of the selected start type, while in the following phases, the coordination pattern coincided, and it seems that if this process does not affect the speed and acceleration of the athlete, it can be cautiously noted that sitting in any way in the start technique will ultimately create common coordination in the joints.