مدل ساختاري خودكارآمدي درد بر اساس سبك زندگي سلامت محور با ميانجي گري درماندگي در مبتلايان به درد مزمن

مقدمه و هدف: درد تجربه اي فراگير و آزارنده است. دردهاي عضلاني استخواني شيوع بالايي در جوامع مختلف دارند. تشديد يا بهبودي درد علاوه بر جنبه هاي زيستي با عوامل روانشناختي نيز مرتبط است. هدف پژوهش حاضر تدوين الگويي ساختاري از روابط بين سبك زندگي سلامت محور و درماندگي با خودكار آمدي درد در بيماران مبتلا به دردهاي مزمن بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر توصيفي، از نوع مقطعي است و براي بررسي رابطه ها از روش معادلات ساختاري استفاده شد. جامعه مورد نظر شامل بيماران مبتلا به دردهاي مزمن شهر نجف آباد در تابستان 1399 بود كه به تعداد 384 نفر طبق جدول مورگان و به روش در دسترس نمونه گيري آن انجام شد. داوطلبان به پرسشنامه هاي، سبك زندگي سلامت محور (HPLQ، 1988)، درماندگي آموخته شده (LHQ، 1988) و خودكارآمدي درد (2007،PSEQ ) پاسخ دادند. جهت تفسير داده ها از نرم افزارهاي 23 SPSS وAMOS  استفاده شد. نتايج: سبك زندگي سلامت محور و خودكارآمدي درد، ارتباطي مثبت و قوي با هم داشتند. از طرفي درماندگي آموخته شده با هريك از شاخص هاي مذكور ارتباط منفي داشته و از نقش واسطه اي برخوردار بود (05/0 P). به طور كلي، مدل تحقيق داراي برازش مطلوبي بود و ساختار عاملي در نظر گرفته شده براي آن مطلوب بود. نتيجه‌گيري: بهبود سبك زندگي سلامت محور با كاهش درماندگي و بهبود خودكارآمدي درد همراه بوده و مي تواند به عنوان راهكاريي روانشناختي در جهت درمان بيماران در كنار درمان هاي پزشكي مورد استفاده قرار گيرد.