اثر كودهاي زيستي و شيميايي و روش‌هاي كنترل علف‌هرز بر زيست‌توده و عملكرد دانه عدس (Lens culinaris Medik.)

به منظور بررسي اثر كاربرد كودهاي زيستي و شيميايي و روش‌هاي كنترل علف‌هاي‌هرز در عدس، آزمايشي به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك كامل تصادفي با سه تكرار در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد در سال زراعي 98-1397 با سه تكرار انجام شد. تيمارهاي آزمايش در فاكتور اول شامل كودهاي زيستي پتاپاور، فسفرپاور، مايكورايزا، مخلوط همه كودهاي زيستي و كود شيميايي و در فاكتور دوم سه تيمار كنترل علف‌هرز شامل كاربرد علف‌كش پنديمتالين به‌صورت پيش‌رويشي، كاربرد علف‌كش پايريديت به‌صورت پس‌رويشي و در مرحله سه تا چهار‌برگي و دوبار وجين در طول فصل رشد بود. نتايج نشان داد كه كاربرد پس‌رويشي پايريديت اگرچه علف‌هاي‌هرز را به خوبي كنترل كرد، اما منجر به كلروز و نكروز در عدس شد. پنديمتالين منجر به حصول بيشترين عملكرد زيست‌توده و دانه در عدس شد. در بين كودها، كود شيميايي منجر به افزايش تراكم و زيست‌توده علف‌هاي‌هرز و همچنين بيشترين عملكرد عدس شد. در بين كودهاي زيستي، كود پتاپاور بيشترين عملكرد عدس را باعث شد و مخلوط كودهاي زيستي منجر به كاهش عملكرد و زيست‌توده عدس نسبت به ساير كودها شد. با توجه به اثرات متقابل روش‌هاي كنترل و كودهاي مصرف‌شده در اين آزمايش بهترين نتيجه عملكرد زيست‌توده (800 گرم در متر مربع) و دانه (164 گرم در متر مربع) عدس را كاربرد كود زيستي پتاپاور به همراه پنديمتالين به‌صورت پيش‌رويشي به همراه داشت.