تأثير فواصل مختلف آبياري بر برخي خصوصيات مورفوفيزيولوژيك اكوتيپ‌هاي مختلف گوار (Cyamopsis tetragonaloba)

آزمايشي به صورت كرت‌هاي خردشده در قالب طرح بلوك كامل تصادفي، در سال هاي 97-1396 در مركز تحقيقات و آموزش كشاورزي و منابع طبيعي شهرستان ايرانشهر اجرا شد. در اين آزمايش سه سطح آبياري با فواصل 5، 7 و 9روزه به‌عنوان فاكتور اصلي و اكوتيپ‌هاي مختلف گوار (سرباز، سراوان، ايرانشهر،RGC1033، هندي،گرمبيت) به‌عنوان فاكتور فرعي در نظر گرفته شد. كاشت بذر گوار در اسفندماه انجام شد و پس از استقرار گياه در مرحله پنج‌برگي آبياري با دورهاي مختلف آغاز و تا مرحله برداشت بذرها ادامه يافت. با افزايش فاصله آبياري ارتفاع گياه اكوتيپ سرباز و سراوان به ‌‍طور معني داري كاهش يافت، اما تأثيري بر ساير اكوتيپ‌ها نداشت. طول ريشه اكوتيپ هندي با افزايش فاصله آبياري به طور معني‌داري كاهش يافت، درحالي‌كه در اكوتيپ اصلاح‌شده RGC1033 و اكوتيپ‌هاي ايرانشهر و سرباز با افزايش فواصل آبياري طول ريشه افزايش يافت. افزايش دور آبياري باعث كاهش معني دار حداكثر كارآيي كوانتومي فتوسيستم (Fv/Fm) II در اكوتيپ‌هاي سرباز، گرمبيت و ايرانشهر شد. با افزايش دور آبياري شاخص برداشت كاهش يافت، به طوري‌كه بيشترين ميانگين شاخص برداشت در دور آبياري پنج روز به‌دست آمد. بيشترين ميانگين عملكرد بيولوژيك در دور آبياري هفت روز و اكوتيپ سراوان مشاهده شد. با توجه به صفات مختلف بررسي‌شده، اكوتيپ اصلاحي RGC1033 و اكوتيپ سراوان در بيشتر صفات مورد بررسي داراي بيشترين ميانگين بودند. با توجه به نتايج به دست آمده دور آبياري هفت روز مناسب‌ترين دور آبياري جهت كشت گوار در مناطق جنوبي كشور پيشنهاد مي‌شود.