آسيب‌شناسي چرخه‌ي سياست‌گذاري امور زنان در جمهوري اسلامي ايران

در جمهوري اسلامي ايران موضوع زنان باتوجه به ساماندهي خانواده و فلسفه فقه شيعه مبتني بر اولويت حضور زنان در عرصه خصوصي داراي اهميت است. پرسش اين مقاله در مورد ترسيم چرخه سياست‌گذاري امور زنان و نهادهاي متولي طراح و مجري در امر زنان است. در پژوهش حاضر از چارچوب تئوريك تحليل سيستمي با تفكيك اجزا شامل ورودي‌ها، طراحي‌ها، جزئيات و ارزيابي و بازخورد استفاده شده است. جهت جمع آوري اطلاعات از روش نهادگرايي و خروجي گزارش نهادهاي رسمي متولي در مسائل زنان بهره گرفته شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه علاوه بر نهادها و مطالبات سنتي، نهادها و مطالبات مدرن در جامعه ايران وجود دارند كه گاهي بازي با حاصل جمع صفر براي اولويت‌دهي سيستم سياسي را شكل مي‌دهند. در نتيجه، سياست‌گذاري امور زنان در بخش طراحي با دوگانگي غيرقابل‌جمع و تخاصم‌آميزي روبه‌رو مي‌شود. در بخش اجرا، امور زنان با بودجه‌اي ناكافي مواجه شده و در برون‌داد، حوزه‌هاي اجتماع و فرهنگ به ويژه در آموزش و بهداشت عملكرد قابل‌قبولي داشته‌اند. همچنين در عرصه‌ي اقتصاد، رشد اندكي وجود داشته و در سياست، ضعيف‌ترين نتايج حاصل شده است.