كليدواژه :
مفهوم زمان , باغ ايراني , ايرانشهري , محيط زيست
چكيده فارسي :
هريك از حوزه‌هاي تمدني كهن درك متفاوتي از مفهوم زمان داشته‌اند و اين درك متفاوت در هنرها و متون آن‌ها تجسم يافته است. اين مقاله، در ابتدا و به‌نحوي موجز، تعاريف كلي از مفهوم زمان در اين فرهنگ‌هاي متفاوت را شرح مي‌دهد و سپس درك ايرانشهري از زمان را در تمايز با آن‌ها و با نگاه به ساختار «باغ ايراني» توضيح مي‌دهد. در اين مقاله، با ريشه‌شناسي واژه «باغ» نشان داده‌ايم كه نزد ايرانيان باغ يا پرديس نه تجلي بهشتي آسماني بلكه حاصل ساماندهي و پاكداشت زمين است. همچنين، باغ ايراني، به‌دليل نسبت با اقليم طبيعي ايران، ارتباط با حفر قنات، تجميع عناصر آب و هوا و خاك و نور، و تداوم طرح از دوران هخامنشي تا روزگار متاخر، شمايلي محوري است كه از رهگذر بررسي آن مي‌توان به كنه جهان‌بيني ايرانيان و مفاهيم فرهنگي، اخلاقي و نظام حقوقي آنان راه برد.
چكيده لاتين :
In every ancient civilization, there is different perception of time the outward manifestation of which is to be seen in their historic texts and artworks. In the present essay the general definitions of time in different cultures are first offered and summarized. Considering the structure of “Persian garden”, an Irānshahri (Greater Iran) perception of time, quite distinct from others’, is then offered. Studying the origin and history of the word “bāgh” (an etymological approach towards the Persian equivalent of “garden”), it’s been demonstrated that garden or pardis for the Iranian was not the manifestation of heavenly paradise, but deep reverence for the earth. Furthermore, as a result of having connection with natural environment of Iran, relation to digging subterranean canals, a combination of water, air, soil and light, as well as the continuation of a pattern from the Achaemenid period onward, the Persian garden has a pivotal role through the study of which the essence of Persian ideology in addition to cultural, ethical and legal concepts are revealed.
