كار نيكو كردن از پر كردن است: هنر سياه مشق نويسي در ايران

No Title

اين سخنان علي بن ابي طالب ع، اولين استاد در سنت خوشنويسي اسلامي، در دل صفحات سياه مشق نشسته است. برخي سياه مشق ها چشمگيرترين آثار خوشنويسي ايراني را رقم زده ًاند. فرم هاي جسورانه و تركيبات هماهنگ آنها واقعا دلرباست. با اين حال، اين فرم هنري و تطور تاريخي آن كمتر مورد توجه پژوهشگران و مورخانً هنر قرار گرفته است. بنابراين، در اين مطالعه، منحصرا بر توسعۀ سياه مشق در ايران تمركز مي كنم: ويژگي هاي بصري و زيبايي شناختي آن، نقش آن در انتقال مهارت ها از اساتيد خوشنويسي به شاگردانشان، و ابعاد معنوي آن، همان طور كه در رسالات سده هاي دهم و يازدهم هجري ارائه شده است. همچنين، تكامل سياه مشق به يك شكل هنري مستقل و شكوفايي بعدي آن در سده هاي دوازدهم و سيزدهم هجري و همچنين ارتباط آن با هنر مدرن و معاصر ايران را بررسي خواهم كرد. سياه مشق به تمرين هاي مقدماتي خوشنويسان و كاتبان سنتي اشاره دارد (ت 4.)1 بخشي جدايي ناپذير از اين نظام، كه از طريق آن خوشنويسان از شاگردي به مقام استادي مي رسند، كپي برداري و تكرار حروف منفرد يا تركيبي از حروف براي تقويت دست و القاي تمركز و نظم و انضباط لازم براي رسيدن به مرحلۀ استادي بوده است. ...

No abstract