روانسنجي نسخه فارسي مقياس ارتباط پزشك و بيمار (DPC) براي ارزيابي مهارت در مواقع حاد و بحراني در ايران

مقدمه: برقراري رابطه مناسب بين بيمار و پزشك، جزء اساسي يك مراقبت پزشكي با كيفيت است و ارتباط مؤثر، نقـش مهمـي در نظـام سـلامت كـشور دارد. بدليل اهميت اين صلاحيت و نبودن ابزار ارزيابي مناسب براي آن در فارسي، اين مطالعه با هدف بررسي ويژگي هاي روان سنجي مقياس (DPC) براي ارزيابي ارتباط پزشك و بيمار در مواقع حاد و بحراني در دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي انجام شد. مواد و روش كار: در اين مطالعه نسبت به روانسنجي نسخه فارسي ابزار ارزيابي ارتباط پزشك و بيمار در شرايط حاد و بحراني ساستريكت و همكاران اقدام شد. جامعه آماري شامل بيماران مراجعه كننده به بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي بودند كه براساس معيارهاي ورود به پژوهش380 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. پس از ترجمه و تطبيق فرهنگي، روايي صوري و محتوايي، پايايي بررسي شد و روايي سازه اي با استفاده از تحليل عاملي تاييدي نرم افزار تحليل عاملي Lisrel مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: از 380 نفر شركت كننده در پژوهش، 233 نفر زن بودند و 147 نفر مرد. 346 نفر متاهل بودند و بيش از نيمي از آنها 198 نفر تحصيلات ديپلم داشتند، 315 نفر شاغل بودند. ميانگين نسبت روايي محتوا طبق نظر خبرگان 0/99 بود. در تحليل عاملي تاييدي تمام 15 گويه بار عاملي بالاي 0/4 داشتند و اين مقياس در جامعه ايراني از برازش خوبي برخوردار بود. پايايي با استفاده از آلفاي كرونباخ 0/96 و با روش آزمون باز آزمون، 0/9 بود. نتيجه گيري: ابزار از روايي و پايايي مناسبي در ايران برخوردار است كه مديران نظام سلامت با استفاده از اين مقياس، مي توانند متوجه نقاط قوت و ضعف ارتباطي شده و بر اساس آن، برنامه هاي توانمند سازي و آموزشي طراحي كنند.