تأثير اقدام‌هاي آبخيزداري بر امكان فرسايش خاك با شبيه‌ساز آزمايشگاهي در گوربند، سيستان و بلوچستان

هدف از اين تحقيق تحليل اندازه اثرگزاري اقدام‌هاي آبخيزداري در زير حوزه نمونه و مقايسه‌ي آن با زيرحوزه شاهد در گوربند سيستان و بلوچستان، و شناسايي منطقه‌هاي حساس به فرسايش در آن‌ها است. در اين تحقيق، تصاوير پهپاد در دو زيرحوزه با مساحت 58 هكتار (شاهد) و 83 هكتار (نمونه) به‌كار گرفته‌شد. نقشه ي شماره ي منحني و چهار نقشه ي پايه شامل ارتفاع، درجه‌ شيب، جهت زه‌كشي و تجمع آب راه تهيه، و براساس آن ها سه حالت ممكن 20، 40 و 60 ميلي متر بارش روزانه براي شبيه‌سازي با لندپلنر، با دو شاخص فرسايش و آستانه ي پستي‌بلندي درنظر گرفته شد. نتيجه‌ به دست‌آمده براي دو زيرحوزه با روش‌هاي چارچوب جعبه‌يي، چارچوب چهاروجهي و سطح زيرمنحني عمل‌كرد نسبي ارزيابي شد. شاخص فرسايش در شبيه‌ساز لندپلنر با در نظرگرفتن بيشينه ي بارش روزانه (60 ميلي متر) نشان داد كه اندازه‌ي فرسايش خاك در زيرحوزه شاهد 0/54821 بود، كه بيش تر از اندازه ي فرسايش خاك در زيرحوزه نمونه (0/15593) است. شبيه‌سازي براساس آستانه ي فرسايش نيز نشان داد كه تغيير عددي شاخص آستانه ي پستي‌‌بلندي (2-0) در زيرحوزه نمونه كم تر از تغيير ناشي از اين شاخص در زيرحوزه شاهد (3-0) است. به طور كلي مي‌توان گفت كه به دليل اقدام‌هاي آب‌خيزداري مناسبي كه در زيرحوزه نمونه انجام شد، اين زيرحوضه در شرايط بهتري از شاهد است، زيرا اندازه ي فرسايش خاك در آن به‌مراتب كم تر از آن است، در حالي كه هر سه حالت ممكن بارش كم تر بودن فرسايش خاك را در زيرحوزه نمونه پيش بيني مي كند. بنابراين، شبيه سازي براساس حالت‌هاي بارش و شماره ي منحني با شبيه‌ساز آزمايشگاهي لندپلنر براي ارزيابي اثرگزاري اقدام‌هاي آبخيزداري در زيرحوزه زوجي يي كه امكان فرسايش خاك در آن‌ها وجود دارند، توصيه مي‌شود.