تحليل ديدگاه آگوستين دربارۀ پارادوكس منون و نظريه يادآوري

افلاطون، «پارادوكس منون» را به عنوان يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي نظري دربارهٔ يادگيري مطرح كرده است. بر اساس پارادوكس، تحقيق و يادگيري دربارهٔ آنچه شخص نمي‌داند، ناممكن و دربارهٔ آنچه مي‌داند، بي‌فايده است. افلاطون براي حل اين پارادوكس، «نظريهٔ يادآوري» را مطرح كرده است. مطابق اين نظريه، يادگيريْ همان يادآوري دانش از پيش موجودي است كه روح آدمي در امتزاج با بدن آن را فراموش كرده است. آگوستين، نظريهٔ يادآوري را قانع‌كننده نمي‌يابد و معتقد است كه نور الهي چيزهاي معقول را نزد ذهن حاضر ساخته و سبب شناخت آنها مي‌‌‌‌شود؛ بي آنكه نيازي به دانش ذاتي يا وجود پيشين روح در جهاني ديگر باشد. به عقيدهٔ برخي مفسران، دليل اصلي اين رويكردْ دشواري پذيرش حيات پيشين روح به عنوان اصلي‌ترين مولفه نظريهٔ يادآوري است. پرسش پژوهش اين است كه آيا موضوع حيات پيشين روحْ تنها راه ورود براي درك درست موضع آگوستين در قبال نظريهٔ يادآوري است؟ و آيا تنها راه نزديك شدن به فهم بهينه از تغيير رويكرد معرفت‌شناختي آگوستين، برگرفتن موضع هستي‌شناختي ديگر در ميانهٔ ساير آراي مطرح شده است؟ ادعاي پژوهش آن است كه خوانش فلسفهٔ زبان و نشانه‌شناختي آگوستين مدخلي تازه به نظريهٔ اشراق الهي به مثابه راه حلي بديع براي پارادوكس منون بگشايد. هدف پژوهش، تحليل و تبيين اين ادعا با تاكيد بر رسالهٔ دربارهٔ آموزگار آگوستين است. در اين رساله، او تاكيد دارد كه كلمات براي انتقال انديشه ناكافي‌اند و ذهن با دانشي كه از آموزگار دروني خود دريافت كرده به مرتبهٔ اشراق و درك جهان مي‌رسد.