نگرش ‌هايدگر در كتابِ «كانت و مسئله مابعدالطبيعه» به وجه زماني تصاوير در دورهٔ پيشانقدي و نقدي كانت

هدفِ پژوهش، بررسي ارتباط تصاوير با ادراك حسّي و شناخت از نظر كانت و تفسير‌ هايدگر از آن است. اين تصاوير در حالي ‌كه وجه ذهني و معرفت‌شناختي دارند، حين تفسير هستي‌شناختي هايدگر با تأكيد بر قوّهٔ تخيّل و كنش‌هاي آن، به نحوي به كار مي‌آيند كه توجيه‌گر مواجههٔ دازاين با امكان‌هاي جهان باشند. پرسش اين است كه چگونه تصاوير ذهني در ادراك و شناخت كانت با وساطت تخيّل به روابط تصويري در اگزيستانس تبديل مي‌شوند. در اين تحقيق، از روش توصيفي۔تحليلي، براي شرح آراي كانت و خوانشِ هايدگر از آن، استفاده شده است. به نظر مي‌رسد كتاب هايدگر (كانت و مسئله مابعدالطبيعه)، با تأكيد بر ماهيت زماني تصاوير و ارتباط با تركيبِ تخيّل، نشان‌دهندهٔ پيوستگي ميان دو دورهٔ پيشانقدي و نقدي كانت است. نتيجهٔ تحقيق نشان مي‌دهد كه تفسير‌ هايدگر از تصاوير كانتي، معرّف ماهيت تخيّل نه‌تنها به منزلهٔ يك قوه، بلكه به معناي وحدت‌بخش دو منبع اصلي شناخت (حساسيّت و فاهمه) هستند؛ اين اشتراك از نظر ارتباطي زماني مدِّ نظر قرار مي‌گيرد. تفسير هستي‌شناختيِ ‌هايدگر نشان مي‌دهد كه تصاوير به معناي اجراي روابط تصويري (نگريستن به منزلهٔ چيزي يا چيزي ديگر) ماهيتي زماني دارند و با تركيب‌هاي سوبژكتيوِ شناختْ متناظر هستند. بر اين اساس، عملكرد تخيّل از حيث تركيبي آن تصوير داراي حيث زمانيِ حال، گذشته و آينده است كه مطابق با واژگانِ هايدگر، نظير حيث زمانيِ دازاين در مواجهه با امكان‌هاست.