نفرت‌پراكني جنسيتي آنلاين در شبكه‌هاي اجتماعي (مطالعه موردي: زن‌ستيزي كاربران ايراني شبكه‌ توييتر)

با همه‌گيري رسانه‌هاي اجتماعي و دموكراتيك شدن دسترسي به فضاي مجازي، شاهد تشديد مسائلي همچون نفرت‌پراكني جنسيتي و زن‌ستيزي هستيم؛ پژوهش حاضر درصدد بررسي راهبردهاي گفتماني غالب در بازتوليد كليشه‌هاي زن‌ستيزانه در توييتر، از سوي كاربران ايراني و واكاوي اين مسئله است كه فضايي توييتر، آگونيستي يا فضايي آنتاگونيستي است. اين پژوهش با بهره‌گيري از نظريه «فناي نمادين زنان» به‌عنوان چارچوب نظري و آراي شانتال موفه، روش تحليل گفتماني «وداك» و نمونه‌گيري هدفمند نظري از توييت‌هاي منتشرشده در توييتر صورت گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد كه زن‌ستيزي در باب خانه‌داري، محدوديت زنان، جملات موهنِ زن‌ستيز به مردان، نسبت دادن صفات زننده، بي‌خردي و كليشه‌هاي جنسيتي درباره زنان رخ مي‌دهد و توييتر با اينكه به سبب تعاملي بودن توانسته است فضا را رقابتي كند، محتواي منتشر شده در آن، حاكي از ژرف‌بودگي بعد آنتاگونيستي امر سياسي است كه به تعارض‌هاي سياسي ـ جنسيتي، وجهه‌اي خصومت‌مدار مي‌بخشد درواقع توييتر، نه‌تنها نتوانسته در باب برابري‌هاي جنسيتي و گفت‌وگويي به ثبات برسد بلكه باعث تقويت فضايي آنتاگونيستي شده است كه به بيان موفه، حكايت از شكست در تحقق دموكراسي دارد. به‌عبارت‌ديگر، اين رسانه از مديريت فضا ناتوان بوده و دوگانه مرد/ زن به‌مثابه ديگري، در آن شدت بيشتري يافته است.