حساسيت دارويي نسبت به داروهاي آزولي در گونه‌هاي كانديدا جداشده از بيماران مبتلا به عفونت قارچي ناخن

زمينه و هدف: اونيكومايكوزيس يك عفونت ناشي از قارچ‌هاي مخمري، رشته‌اي و غيررشته‌اي مي‌باشد كه به دليل شرايط مختلف ايجاد مي‌شود. اين مطالعه با هدف بررسي الگوي حساسيت به آزول‌ها در گونه‌هاي كانديداي جداشده از بيماران ايراني در شهر تهران انجام شد. روش اجرا: پس از نمونه‌گيري از بيماران، براي شناسايي سويه‌هاي جداشده از محيط كروم آگار كانديدا استفاده و تست PCR-Sequencing انجام شد. سپس الگوي حساسيت دارويي گونه‌ها به فلوكونازول، ايتراكونازول و كتوكونازول با استفاده از روش استاندارد CLSI-M27-A3 / S4تعيين شد. يافته‌ها: در اين مطالعه 34 جدايه كانديدا شناسايي شد كه 26 جدايه (76.5%) كانديدا آلبيكنس و 8 جدايه (23.5%) كانديدا گلابراتا بودند. نسبت به فلوكونازول، 4 تا (11%) از جدايه‌ها حساس وابسته به دوز بودند و بقيه حساس بودند. دربرابر ايتراكونازول، 21 ايزوله (61%) حساس وابسته به دوز و 2 (5%) ايزوله مقاوم شناسايي شد و در برابر كتوكونازول، همه جدايه‌ها حساس بودند. ميانگين هندسي (GM) حداقل غلظت مهاري فلوكونازول، ايتراكونازول و كتوكونازول به‌ترتيب 0.32، 0.21 و 0.15 ميكروگرم در ميلي‌ليتر بود. در اين مطالعه، بيشترين گونه جداشده، گونه C. albicans بود. با توجه به مقادير GM، مؤثرترين آزول، كتوكونازول بود. نتيجه‌گيري: شيوع و الگوي حساسيت گونه‌هاي كانديدا به آزول ممكن است در جمعيت‌هاي مختلف بيماران متفاوت باشد، بنابراين توصيه مي‌شود پزشكان به نتايج آزمايشات حساسيت دارويي توجه كنند و سپس بيماران را با درنظرگرفتن تداخلات دارويي و عوارض جانبي درمان كنند.