رابطه رهبري تحول آفرين با خلاقيت با ميانجي گري يادگيري سازماني

هدف: هدف اين پژوهش بررسي رابطه رهبري تحول آفرين با خلاقيت با ميانجي گري يادگيري سازماني بود. روش شناسي: اين پژوهش توصيفي و از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعه پژوهش تمامي معلمان مدارس متوسطه شهر كرمانشاه به تعداد 5900 نفر و نمونه آماري تعداد 360 نفر بودند كه با روش نمونه گيري تصادفي ساده و بر مبناي جدول كرجسي و مورگان انتخاب شدند. ابزار پژوهش سه پرسشنامه استاندارد رهبري تحول آفرين باس و آوليو (2000)، يادگيري سازماني نيفه (2001) و خلاقيت مقيمي (1388) بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها از تكنيك‌هاي آماري و نرم افزارهاي آماري SPSS وLISREL  استفاده شد. در تحليل توصيفي داده‌ها از جداول توزيع فراواني، شاخص‌هاي مركزي (نما، ميانه و ميانگين)، شاخص‌هاي پراكندگي(انحراف معيار و واريانس) استفاده شد. در آزمون فرضيات پژوهش از تكنيك‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير تائيدي استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه رهبري تحول آفرين داراي اثر مثبت (0.2532) و معنادار بر خلاقيت در سطح 0.05 مي­باشد. يادگيري سازماني داراي اثر مثبت (0.08) و معنادار  بر خلاقيت در سطح 0.05 مي باشد. رهبري تحول آفرين به واسطه يادگيري سازماني (0.0432) و مقدار تي (2.12) داراي اثر مثبت و معنادار بر خلاقيت در سطح 0.05 مي باشد. بحث و نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش، بكارگيري سبك رهبري تحول آفرين در سازمان، يادگيري سازماني و خلاقيت كاركنان را افزايش مي دهد.