سنجش زيست‌پذيري محلات شهري در راستاي توسعه پايدار از ديدگاه شهروندان، موردمطالعه: محله شهر كهنه و شهرك سيدمرتضيكاشمر

زيست‌پذيري محلات شهري و سنجش رضايت ساكنين آن در ابعاد اجتماعي، فيزيكي و اقتصادي، از مباحث مهم در ادامه حيات و توسعه بافت‌هاي شهري است. به‌طوري‌كه افزايش زيست‌پذيري تأثير بسزايي در پايداري محلات ايفا مي‌كند. بنابراين هدف اين پژوهش بررسي تطبيقي و مقايسه شاخص‌هاي زيست‌پذيري در محلات قديمي و جديد شهر كاشمر بوده و جامعه آماري موردبررسي شامل ساكنين محلات سيد مرتضي و شهر كهنه هست. اين پژوهش از نوع كاربردي و برمبناي راهبرد پژوهش، از نوع پيمايشي است و از ابزار پرسش‌‌نامه براي جمع‌‌آوري داده‌‌ها استفاده شده است. حجم نمونه درمجموع 200 نفر بوده و از هر محله 100 نفر با روش صورت نمونه‌گيري تصادفي پرسشگري شده‌اند. روايي پرسشنامه با استفاده از روايي محتوا و پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ (0.996) به دست آمد. براي تحليل داده‌ها از رگرسيون چند متغيره، آماره تي تك نمونه‌اي استفاده شد. نوآوري تحقيق مقايسه تطبيقي محلات قديم و جديد شهر در ابعاد مختلف زيست‌پذيري شهري و با تاكيد بر شاخص‌هاي توسعه پايدار شهري است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه بين پايگاه اجتماعي اقتصادي شهروندان و زيست‌پذيري ارتباط مستقيمي وجود دارد. ميزان رضايت از شاخص‌هاي كلي زيست‌پذيري در شهر كهنه پايين است و رضايت نسبي از شاخص اقتصادي در شهر كهنه با ميانگين 2.43 وجود دارد كه شاخص كلي زيست‌پذيري در شهرك سيدمرتضي (0.35) بالاتر از ميانگين كمتر از ميانگين متوسط است. در شهرك سيدمرتضي شاخص اقتصادي با ميانگين 3.47  بيشترين رضايت و شاخص فيزيكي كمترين رضايت‌مندي را دارند.