احياء دانش بومي برداشت سنتي آب كشاورزي (گاوچاه) در ايران، الگويي كارآفرينانه

روستاييان و كشاورزان ايران از ديرباز با دريافت محدوديت منابع آب براي كشاورزي سعي در ابداع و استفاده از روش‌هاي مناسب براي مهيا نمودن آب براي كشت و زرع خود بودند. در اين راستا معرفي قنات (كاريز) به‌عنوان نمونه‌اي بارز از بروز و ظهور دانش روستاييان ايران در سطح جهاني، نشانگر بلوغ تمدن ايرانيان در اين جغرافيا هست. اين تحقيق سعي دارد به بررسي و معرفي يكي از جلوه‌هاي دانش بومي روستاييان فلات مركزي ايران در استحصال آب براي كشاورزي بپردازد. مفهوم گاو چاه دلايل، ضرورت‌ها و به‌خصوص ويژگي‌هاي دانش موجود در آن، مي‌تواند به‌نوعي بازگوكننده فرهنگ، تمدن و دانش ايرانيان در اين منطقه خشك باشد. گاو چاه حاج ابراهيم در بخش ورزنه شهرستان اصفهان به دليل قرار گرفتن در خشك‌ترين قسمت اين شهرستان و مواجهه هميشگي و دائمي با پديده خشك‌سالي ازيك‌طرف بيانگر نبوغ ايرانيان در گذشته و از سوي ديگر احياي مجدد آن توسط يك كشاورز (حاج ابراهيم) بيانگر نكته‌سنجي، سازگاري و تطابق و نوآوري به‌روز كشاورزان ايران در استفاده از مزيت‌هاي فرهنگي و سنتي در جهت توسعه اقتصادي، اجتماعي و زيست‌محيطي خود و البته منطقه موردنظر هست. استفاده از رويكردهاي كارآفرينانه به خصوص ايجاد شغل هاي پايدار در زمينه توسعه گردشگري مي تواند يكي از زمينه هاي مثبت  به كارگيري چنين رويكردي در شرايط سخت  و كمبود آب در منطقه باشد. توجه به زمينه‌هاي دانشي و حمايت نه الزاماً مادي از احياگران اين سنن مورد تاكيد است.