بررسي نقش مديريت جهادي در توسعه كشورها مبتني بر نهادهاي جغرافيايي

از آثار و ثمرات انقلاب اسلامي ايران، الگويي براي تحقق توسعه است كه «مديريت جهادي» نام دارد. مديريت جهادي با درس هايي از «مديريت اسلامي» و «علم مديريت»، توان رساندن كشورهاي در حال توسعه و عقب مانده را به توسعه ي مطلوب داراست؛ در پي پاسخ اين سوال كه دقيقاً مديريت جهادي در تحقق توسعه چطور ايفاي نقش خواهد كرد و از چه مسيري ابواب توسعه را به روي كشورهاي توسعه نيافته يا كمتر توسعه يافته خواهد گشود؟ اين مقاله انجام شده است. فرض اصلي بر اين است كه مديريت جهادي براي اصلاح اصلي ترين نهادجغرافيايي يعني دولت، ورود و با اجتماعي كردن قدرت دولت، توسعه را محقق مي كند. هر كشوري كه بخواهد از اين مدل مديريتي بهره گيرد بايد به شرايط نهادي خود توجه كند و مديريت سياسي فضا در آن كشور به گونه اي انجام پذيرد كه اصلي ترين نهاد مؤثر در توسعه يعني دولت را سامان دهد و اصلاح كند. دولت در صورتي مي تواند اهداف عالي و پايدار توسعه را محقق كند كه قدرت خود را در سازماندهيِ صحيحي به بهترين شكل توزيع كند و با مديريت جهادي مي توان مديريت سياسي كشور را اصلاح كرد. با استفاده از منابع كتابخانه اي، از طريق روش توصيفي-تحليلي، «مديريت جهادي» در ميانه ي دو عنوان «مديريت اسلامي» و «مديريت سياسي فضا» تعريف شده است. و نيز با روش تاريخي، تاثير مثبت مديريت جهادي دولةالنبي(ص) -دولت مردمي صدر اسلام- و اثرات منفي مردمي نبودن دولت مدرن در ايران در نيل به توسعه بررسي شده است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه اين مديريت فقط براي ايران و انقلاب اسلامي نبوده بلكه براي هر كشوري كه بخواهد از آن براي نيل به توسعه استفاده كند، كاربرد دارد.