بررسي تأثير مشاورۀ گروهي درمان مبتني بر چشم‫انداز زمان بر رضايت و انگيزش شغلي پرستاران زن

زمينه و هدف: امروزه زندگي شغلي، جزء مهمي از زندگي براي غالب انسان‫ ها است و رضايت و انگيزش در اين حوزه از زندگي مي‫تواند به طور غيرمستقيم، رضايت از كل زندگي را تحت الشعاع قرار دهد. هدف اين مطالعه تعيين تأثير مشاورۀ گروهي درمان مبتني بر چشم انداز زمان بر رضايت و انگيزش شغلي پرستاران زن شاغل در بيمارستان هاي آموزشي شهر اصفهان در سال 1398 بود. روش كار: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي قبل و بعد با گروه كنترل بود. جامعۀ پژوهش شامل كليۀ پرسنل پرستاري زن شاغل در بيمارستان هاي آموزشي شهر اصفهان در سال 1398 بود كه تعداد 30 نفر از آنها به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر كدام 15 نفر) قرار گرفتند. قبل از اجراي مداخله، دو پرسشنامه رضايت شغلي و انگيزش شغلي به عنوان پيش آزمون در بين دو گروه آزمايش و كنترل اجرا شد. سپس در گروه آزمايش، روش مشاوره گروهي درمان مبتني بر چشم انداز زمان به مدت هشت جلسه 90 دقيقه اي، اجرا گرديد. پس از برگزاري جلسات مشاوره، مجدداً پرسشنامه هاي فوق توسط هر دو گروه تكميل شد. براي تجزيه و تحليل آماري داده هاي پژوهش از تحليل كوواريانس تك متغيره استفاده شد. يافته ها: ميانگين نمرات رضايت شغلي در مراحل قبل و بعد از مداخله در گروه آزمايش به ترتيب 1/53و 3/42 و در گروه كنترل به ترتيب 1/26 و 1/60 بود. همچنين ميانگين نمرات انگيزش شغلي پرستاران گروه آزمايش قبل از مداخله، 17/13 بود كه پس از جلسات مشاوره به 23 رسيد، در حالي كه در گروه كنترل، نمرات انگيزش شغلي در مراحل قبل و بعد از مداخله 10/20 و 10/80 بود. نتايج تحليل داده ها نشان دهنده تفاوت معنادار آماري بين نمرات ميانگين دو گروه آزمايش و كنترل در متغيرهاي رضايت شغلي و انگيزش شغلي بود. نتيجه گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه داشتن چشم انداز زماني سالم مي‫تواند بر متغيرهاي انگيزش و رضايت شغلي در پرستاران زن مؤثر باشد. بنابراين، مديران و سرپرستان آموزشي محيط‫هاي درماني، با ارائه آموزش ها به صورت كوتاه‫مدت و بلندمدت با رويكرد چشم انداز زماني، مي توانند سطح رضايت و انگيزش شغلي پرستاران و در نتيجه كيفيت زندگي شغلي و بهره وري را ارتقا بخشند.