نقش ادراك خطر و انزواي اجتماعي در پيش‌بيني اضطراب كوويد-19 با ميانجي‫گري اضطراب سلامت در دانشجويان

زمينه و هدف: بيماري كوويد-19 بزرگ ترين نوع بيماري هاي واگيردار مي باشد كه جهان را فراگرفته است. پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش ادراك خطر و انزواي اجتماعي در پيش بيني اضطراب كوويد-19 با ميانجيگري اضطراب سلامت در دانشجويان انجام گرفت. روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي تحليلي بود كه با مشاركت 240 نفر از دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي در نيمسال دوم 1399 كه به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند، انجام گرفت. جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي ادراك خطر دينگ و همكاران، انزواي اجتماعي راسل و همكاران، اضطراب كوويد-19 عليپور و همكاران و اضطراب سلامت سالكوفسكيس و همكاران و بصورت آنلاين انجام شد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (همبستگي پيرسون و تحليل مسير) با استفاده از نرم افزارهاي spss-25 و Lisrel-8.8 تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه اضطراب كوويد-19 با ادراك خطر، ارتباط منفي و با متغيرهاي انزواي اجتماعي و اضطراب سلامت ارتباط مثبت و معناداري داشت. همچنين اضطراب سلامت با ادراك خطر ارتباط منفي و با انزواي اجتماعي، ارتباط مثبت داشت (0/001 p). شاخص هاي برازش مدل نيز مسير ادراك خطر بر اضطراب كوويد-19 (0/20)، ادراك خطر بر اضطراب سلامت (0/23)، انزواي اجتماعي بر اضطراب كوويد-19، (0/17)، انزواي اجتماعي بر اضطراب سلامت (0/31) و اضطراب سلامت بر اضطراب كوويد-19، (0/59) را تأييد كرد. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي مطالعه حاضر، سياست گذاران سلامت از جمله ستاد مبارزه با كرونا و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي در برنامه هاي آموزشي كه با هدف بهبود بهزيستي روان شناختي افراد در بحران كرونا تدارك مي بينند، مي توانند نحوه كنترل ادراك خطر و كاهش انزواي اجتماعي و اضطراب سلامت را به افراد آموزش دهند.