بررسي تحليلي سياست‌ها و برنامه‌هاي اصلاح الگوي مصرف و تاثير اجراي آنها بر شدت انرژي در ايران

لزوم مديريت مصرف انرژي در طرف عرضه و تقاضاي انرژي و تأثير آن در ارتقاي كارايي انرژي بر كسي پوشيده نيست و فاصلۀ شاخص هاي مهم ارزيابي مصرف انرژي در كشوري مانند ايران با سطح استاندارد جهاني خود مبيّن اين موضوع است. در اين ميان، اعمال سياست هايي كه رفتار مصرف كنندۀ نهايي را اصلاح كند از اهميت ويژه اي برخوردار است. قانون اصلاح الگوي مصرف انرژي يكي از مهم ترين قوانيني است كه شامل سياست ها و برنامه هاي غيرقيمتي است كه اعمال آن نقش بسزايي در افزايش كارايي سيستم انرژي، كاهش ميزان مصرف انرژي و كاهش آلودگي دارد. در مقالۀ حاضر، جايگاه ايران از نظر ميزان شدت انرژي و روند تغييرات آن در جهان، الزامات اجرايي قانون اصلاح الگوي مصرف انرژي، ابعاد و رويكردهاي اجرايي اين قانون با هدف كاهش شدت انرژي به تفصيل بررسي شده است. در پايان، تأثير تحقق كامل اين قانون بر شدت مصرف انرژي ارائه شده است. به عنوان يك نتيجۀ اساسي، اصلاح الگوي مصرف انرژي در بخش هاي مختلف، ارتقاي سطح فناوري هاي حوزۀ انرژي و اعمال راهكارهاي تشويقي و تنبيهي پيش بيني شده در قانون مذكور مي تواند تأثير چشمگيري در كاهش شدت انرژي كشور داشته باشد و به افزايش بهره وري كمك كند.