سياست گذاري مبتني بر تعادل نقطه اي در سازمان هاي آموزشي

ريشه تئوري تعادل نقطه اي به نظريه تكامل انواع گونه ها بازمي گردد. تكامل موجودات، فرآيندي آهسته و زمانبر است كه در مدت زمان طولاني ادامه يافته است. در الگوي تعادل نقطه اي ممكن است در ابتدا در پاسخ به شرايط محيطي يك تغيير بنيادي و يكباره رخ دهد و سپس در طول زمان تغييرات تدريجي در بخش هاي مختلف سازمان براي تطابق و سازگاري بيشتر رخ دهد. گاهي نيز ديگر تغييرات فزاينده در سازمان پاسخگو نيستند و سازمان از طريق اين تغييرات كوچك به خروجي و نتايج مورد نظر خود نمي رسد. در اين حالت است كه سازمان نياز به تغييرات راديكالي را احساس مي كند. از آنجا كه هدف اصلي اين تحقيق بررسي سياست گذاري بر اساس مدل تعادل نقطه اي است، ابتدا به بررسي مقدمات، مباني نظري و چگونگي پيدايش تعادل نقطه اي پرداخته و نظريات دانشمندان در اين باره تحليل خواهد شد. سپس سياست گذاري هايي كه بر اساس مدل تعادل نقطه اي در سازمان هاي آموزشي انجام پذيرفته، ذكر و نتايج آنها مورد بررسي قرار خواهد گرفت. در نهايت برخي محدوديت هاي پيش روي تحقيقات تعادل نقطه اي در فرآيندهاي تصميمات سازماني به طور مختصر ذكر خواهد شد.