تاثير بنيادگرايي اسلامي بر روابط ايران و پاكستان(2020-1991) بر پايه نظريه سازه انگاري

The Impact of Islamic Fundamentalism on Iran-Pakistan Relations (1991-2020) Based on Constructivism Theory

پاكستان پس از استقلال به عنوان يك كشور اسلامي تلاش كرد تا از تفكر اسلامي به عنوان يك عامل هويت بخش استفاده كند. موضوع مهمي كه مي تواند بر روابط ايران و پاكستان تاثير داشته باشد، بنيادگرايي در پاكستان است. اين مقاله ميكوشد تاثير بنيادگرايي اسلامي در پاكستان را بر روابط اين كشور با ايران در فاصله زماني 1991 تا 2020، براساس نظريه سازه‌انگاري بررسي كند. سوال اصلي اين است كه بنيادگرايي اسلامي چه تاثيري بر روابط دو كشور داشته است؟ فرضيه‌اي كه در اين تحقيق اثبات خواهد شد، عبارت ‌از اين است كه فعاليت‌هاي احزاب و جريانات سياسي بنيادگرا به دليل تباين بين اصول حاكم بر بنيادگرايي سني پاكستاني و روح مذهبي حاكم بر انديشه شيعي در ايران و تحريك قدرت هاي مداخله گر به عامل قدرتمند واگرايي در روابط دو كشور تبديل شده است. در پژوهش حاضر از روش توصيفي- تحليلي استفاده شده است.

After independence as an Islamic country, Pakistan sought to use Islamic th­o­u­g­ht as an identifying factor. An important issue that can affect Iran-Pakistan relations is fundamentalism in Pakistan. Based on structural theory, this article tries to examine the impact of Islamic fundamentalism in Pakistan on the re­l­a­t­i­o­n­s between this country and Iran between 1991 and 2020. The main question is what effect has Islamic fundamentalism had on the relations between the two countries? The hypothesis that will be proven in this study is that the activities of fundamentalist political parties and currents are due to the co­n­t­r­a­st between the principles of Pakistani Sunni fundamentalism and the religious spirit of Shiite thought in Iran and the incitement of interventionist powers have b­e­c­­o­me a powerful factor of divergence in Relations between the two countries have changed. In the present study, a descriptive-analytical method has been used.