آشنايي‌زدايي از سازه‌هاي داستان در شش داستان پست مدرن معاصر فارسي

Defamiliarization of story structures of six post-modern stories in Persian Cotemporary

آشنايي‌زدايي در اصطلاح ادبي غريبه‌سازي آن بخش از ادبيت متن است كه براي مخاطب آشناست. اين تكنيك ادبي اولين بار در مكتب شكل‌گرايان روسي پديد آمد. در داستان‌نويسي نو، آشنايي‌زدايي از راه بيان و استفاده متفاوت از عناصر داستان مطرح مي‌شود. داستان‌هاي پست مدرن معاصر فارسي به سبب گزينش آشنايي‌زدايي در عناصر داستاني از قبيل ديدگاه، مضمون، فضاسازي، زمان، فرم، لحن و پايان‌بندي متفاوت در هاله‌اي از شگردهاي نو قرار مي‌گيرند و خواننده را مجبور مي‌سازند بارها اين داستان‌ها را بخواند تا به كشف مورد نظر نويسنده دست پيدا كند. اين مقاله با روش توصيفي – تحليلي و به شيوه كتابخانه‌اي در صدد آن است كه ضمن شناخت آشنايي‌زدايي از سازه‌هاي داستان در داستان‌هاي پست مدرن به نقد و بررسي شش داستان از «بيژن نجدي»، «هادي خورشاهيان»، «مهدي يزداني خرم»، «ليلا صادقي» و بررسي عناصر سازنده در آن‌ها بپردازد.

In literary sense demfamilirization is the technique of presenting in an unfamiliar way that part of literary concept of the text which is familiar to the audience. This literary technique was initially appeared in the Russian Formalists. In the modern story writing, defamilirization is expressed through different presentation and usage of the story elements. Postmodern stories in Contemporary Persian stand in an aura of modern features due to the choice of defamilirization in the story elements such as vision, theme, the atmosphere, time, form, tone and different conclusion, forcing the reader to read this story several times in order to be able to understand the writer’s point of view. Based on descriptive and analytical method within library process, this research attempts to know defamilirization of story structures in postmodern stories on one hand and on the other to make a critical review of six stories by” Bijan Najdi”, “ Hadi Khorshahian”, “ Mehdi Yazdani Khorram”,Leila Sadeqi” and examines the constituent elements in them.