ساختار سياسي شاهنامه در انديشه سياسي مكتب فرانكفورت

The political Structure of the shahnameh in the political thought of the Frankfurt school

براساس چارچوب نظري هابرماس، از «نسبت انديشه و سياست» در سير تاريخ انديشۀ سياسي غرب، انديشه و سياست در دوره كلاسيك و در سنت ارسطويي حول مفهوم «سعادت» با هم عجين مي‌شوند؛ زيرا انديشه، سعادت را تعريف مي‌كند و سياست در خدمت تحقق مفهوم سعادت، قرار مي‌گيرد. حال آنكه در انديشه سياست مُدرن و در سنت هابزي، اخلاق و سياست از هم جدا مي‌شوند. در حقيقت هدف ساختار سياسي شاهنامه، سعادتمند كردن شهروندان و همچنين زمينه‌اي براي ايجاد امنيت و تحقق رفاه مي‌باشد؛ با اين توصيف، طبق چارچوب نظريه هابرماس، مقاله حاضر بر اين نظر است كه در انديشه متفكران مكتب فرانكفورت، انديشه و سياست همانند سنت كلاسيك، مي‌تواند مفهوم رفاه در جهت مذهبي و علم سعادت، عدالت، امنيت و كمك به نيازمندان را به وجود آورد كه همان «اخلاق فضيلت» است؛ «انديشه‌هاي سياسي» كه مورد علاقه ماكياولي و «نظم اجتماعي» كه مورد نظر مور است، با توجه به زندگي «فضيلت-مندانه» شهروندان توضيح داده نمي‌شوند. مسئله اين متفكران مدرن برخلاف متفكران كلاسيك، نه پرسش از شرايط اخلاقيِ «زندگي خير»، بلكه پرسش دربارۀ شرايط واقعي بقاست كه مورد نظر مور است. با اين توضيح مي‌توان حد فاصل ميان عقلانيت ارتباطي در تقابل با عقلانيت ابزاري را طبق نظر فرانكفورت در ساختار سياسي شاهنامه بررسي نمود كه اين مكتب ما را به «وفاق اجتماعي» مي‌رساند و رسيدن به رهايي از تعلقات دنيايي را همان خرد عيني مي‌داند.

According to Habermas's theoretical framework, from the "relation of political thought to the course of the history of Western political thought", thought and politics in the classical period and in the Aristotelian tradition are intertwined around the concept of "happiness" because thought defines and Politics realizes the concept of happiness. Whereas in modern thought, in the Hobbesian tradition, ethics and politics are separated. In fact, the objective of the political structure of the Shahnameh is to make citizens happy as well as to create a foundation for security and the realization of welfare; By this description, in the framework of Habermas's theory ،this article argues that in the minds of Frankfurt school thinkers, thought and politics, like the classical tradition, can provide the concept of religious and scientific welfare, prosperity, justice, security, and assistance to the needy, which is the "virtue ethic".Machiavelli's "political ideas" and Moore's "social order" are not explained by the "virtuous" life of citizens. The question of these modern thinkers, unlike classical thinkers, is not the question of the moral condition of "the good life", but the question of the real conditions of survival. That's Moore's point. With this explanation, one can examine the gap between communicative rationality versus instrumental rationality according to Frankfurt in the political structure of the Shahnameh. This school leads us to "social consensus" and considers achieving liberation from worldly possessions as objective reason.