بررسي و تحليل نظام سياستگذاري قومي در ايران

نظام سياستگذاري قومي در كشور ايران به دليل برخورداري كشور از تنوع‌هاي قومي به‌ويژه بعد از پيروزي انقلاب اسلامي مدنظر حاكميت بوده است. حاكميت در دوره‌هاي مختلف، قبل و بعد از پيروزي انقلاب اسلامي نسبت به موضوع قوميت، سياست‌هاي متفاوتي داشته است. امروزه در ادبيات سياسي و اجتماعي، از سه مدل يا الگوي عمده سياستگذاري قومي بحث به ميان آمده كه شامل مدل همانند سازي، مدل تكثرگرائي، مدل وحدت در كثرت است. پژوهش حاضر بر اين است كه سياست قومي جمهوري اسلامي ايران را در دوره‌هاي مختلف را بررسي نمايد. در همين راستا اين سياست‌ها در دوره قبل از پيروزي انقلاب اسلامي (قاجار و پهلوي) و پس از پيروزي انقلاب اسلامي در دوره دولت‌هاي مختلف (دوره انتقالي، دوره جنگ تحميلي، دوره سازندگي، دوره اصلاحات، دوره اصول گرائي و دوره اعتدال گرائي) مورد بررسي قرار گرفته است. سؤال تحقيق اين است كه الگوي مورد استفاده در سياستگذاري قومي در جمهوري اسلامي ايران چيست. در اين پژوهش با استفاده از روش تحليليتوصيفي و با بهره گيري از گردآوري كتابخانه‌اي به اين نتيجه دست يافته است كه سياست اتخاذشده در كشور ايران پس از پيروزي انقلاب اسلامي متناسب با تحولات حوزه اجتماعي از نوع وحدت در كثرت بوده است.