بررسي تقابل ناتو و پيمان شانگهاي در خليج‌ فارس

Investigating the NATO-Shanghai Conflict in the Persian Gulf

ناتو، يكي از مهمترين سازمان‌هاي بين‌المللي است كه پس از جنگ سرد و تحول كاركردي در مأموريت‌هاي خود، گسترش به شرق را به‌عنوان يكي از اولويت‌هايش تعريف نموده است. در اين چارچوب، ناتو در قالب ابتكار همكاري استانبول، تلاش نموده تا در راستاي تأمين امنيت انرژي، ايفاي نقش در امنيت منطقه و محصور نمودن ايران، حضور خود در خليج‌فارس را تحكيم نمايد. در اين شرايط، تلاش سازمان همكاري شانگهاي براي نقش‌آفريني در مسائل امنيتي، ايجاد محدوديت براي ناتو و كنترل مسيرهاي مواصلاتي انرژي در خليج‌فارس، تداعي‌كننده رويارويي پيمان ورشو با ناتو است. اين مقاله تلاش دارد تا به اين سؤال اصلي بپردازد كه تقابل امنيتي ناتو و شانگهاي در خليج‌فارس بر مبناي چه رويكرد و عللي قابل‌تحليل است؟ فرضيه پژوهش، علل اصلي تقابل را در اهداف امنيتي متعارض، تزاحم منافع در مسيرهاي مواصلاتي انرژي و ديدگاه‌هاي متفاوت در قبال ايران مي‌داند

NATO is one of the most important international organizations that has defined expansion to the East as one of its priorities after the Cold War and the functional transformation of its missions.In this context, NATO, in the framework of the Istanbul Cooperation Initiative, has tried to strengthen its presence in the Persian Gulf in order to ensure energy security, play a role in regional security and enclose Iran.Under these circumstances, the Shanghai Cooperation Organization (SCO) effort to map out security issues, impose restrictions on NATO, and control energy transit routes in the Persian Gulf is reminiscent of the Warsaw Pact confrontation with NATO.This article seeks to address the key question of what approach and causes of the NATO-Shanghai security co­n­frontation in the Persian Gulf can be analyzed?The research hypothesis c­o­nsiders the main causes of confrontation in conflicting security goals, conflict of interests in energy transportation routes and different views towards Iran.