تابوي زن و بازتاب آن در آثار منيرو رواني‌پور

The Taboo of Woman and its reflection in the works of Moniro Ravanipour

تابوها، به معناي ممنوعيّت تقدّس ­يافته، نخستين قوانين بشري هستند كه بعدها ريشۀ منعيات اخلاقي و مذهبي شدند. يكي از بسترهاي بازشناسي و واكاوي تابوها متون داستاني است. ادبيات داستاني مبتني بر عوامل متعددي از جمله تجربيات فردي، ذهنيّات شخصي و واقعيّات اجتماعي است و تابوهاي يك اجتماع نيز برخاسته و موثر بر اين عوامل است. منيرو رواني­ پور از نويسندگان معاصري است كه با پرداختن به فرهنگ و آداب و رسوم جامعۀ پيرامون خود، به عنوان يك زن ، به تابوهاي رايج يك زن در جامعۀ ايراني اشاره كرده ­است. در اين مقاله ابتدا تابو، توضيح و تبيين شده، سپس مصاديق عيني آن در متون داستاني بررسي و نشان داده­ شده است. نتايج حاصل نشان مي­ دهد كه تابوي زن به شاخص ­هاي متعدد؛ زنا، ازدواج مجدد، نازايي، بكارت، طلاق، ازدواج سنتي، تقسيم مي ­شود كه از اين ميان، نازايي از جمله تابوهاي گسترده در جامعۀ ايراني از ديدگاه رواني ­پور است.

Taboos, meant as the sacred bans, are the primary human laws which later became the roots for ethical and religious bans. Fictional texts are one of the contexts of recognition and investigation of the taboos. Fictional literature is based on the various factors including personal experiences and subjectivity and social realities and the taboos of a society are rooted and being affected by these factors. Moniro Ravanipour is one of the contemporary writers that has referred to common taboos in Iranian society as a woman by studying her society culture, customs and traditions. In this article, at first, taboo has been explained and then its objective examples in the fictional texts have been studied and mentioned. The results showed that the taboo of woman is divided into various indicators including adultery, remarriage, virginity, divorce and traditional marriage that infertility is one of the broad taboos of Iranian society in Ravanipour point of view.