جلوه كار و كوشش از نگاه حكيم سنايي، حكيم انوري و خاقاني شرواني

The manifestation of work and effort from the point of view of Hakim Sanaei, Hakim Anvari and Khaghani Shervani

كنكاش در اعماق ادبيات كهن ايران، به عنوان يك سند مهم تاريخي، موجب آشنايي بيش‌تر ما با گذشته اجتماعي خويش مي‌شود؛ كار و تلاش براي استمرار حيات و رفع نيازهاي خويشتن و همنوعان به عنوان يك ضرورت از گذشته تا به امروز بوده است. وجود ضرب المثل‌هاي فراوان در خصوص كار و تلاش نشان‌دهنده اهميت آن نزد بزرگان و دقت مردمان در گسترش فرهنگ كار مي‌باشد. به عنوان فرهنگ ادب عامه و نگاه جامعه شناختي با مراجعه به ديوان سنايي، انوري و خاقاني، به عنوان سردمداران نقد اجتماعي، مي‌بينيم كه سنايي پس از دوران تحول، به نقد جامعه و به ويژه مشاغل پرداخته و با شجاعتي كم نظير از نقد شاه تا گدا پروا ندارد و مخالف سرسخت بيكاري است. انوري تعدد و تنوع مشاغل را لازمه كار اجتماعي دانسته و با توجه به زبان و بيان ساده و نزديك به گفتارش، امثال و حكم بسياري در خصوص كار از او به جا مانده است.

Exploring the depths of ancient Iranian literature, as an important historical document, leads us to become more familiar with our social past; Work and effort to continue living and meeting the needs of self and fellow human beings has been a necessity from the past to the present. The existence of many proverbs about work and effort shows its importance to the elders and the accuracy of the people in spreading the culture of work. As a culture of popular literature and sociological view, referring to Sanai, Anvari and Khaghani Divan, as the leaders of social criticism, we see that Sanai, after the transformation period, criticized society, especially jobs, and he doesn't have fear of criticizing king to beggar with a unique courage and he is strongly opposed to unemployment. Anwari considers the multiplicity and variety of jobs as a necessity of social work, and according to his simple language and expression which is close to his speech, many proverbs and rulings about work have been left from him.