عوامل مؤثر بر تمايل به ادامه زندگي مجردي در بين جوانان شهر قم

اين مطالعه با هدف بررسي عوامل مؤثر بر تمايل به ادامه زندگي مجردي در بين جوانان شهر قم صورت گرفته است. در اين مطالعه از نظريه‌هاي «كاركردگرايي ‌ساختاري ‌‌پارسونز»، «مدرنيزاسيون ويليام گود»، «نوگرايي گيدنز» و به‌ويژه «فردگرايي توكويل» بهره گرفته شد. روش تحقيق، پيمايشي و از نوع توصيفيتحليلي بوده و ابزار جمع‌آوري داده‌ها، پرسشنامه محقق‌ساخته مي‌باشد. جمعيت مورد بررسي شامل جوانان هرگز ازدواج‌نكرده 3920 ساله شهر قم بوده كه از بين آنان، حجم نمونه برابر با 269 نفر در نظر گرفته شد. نتايج بيان‌گر اين است كه پاسخگويان مرد تمايل دارند به‌طور ميانگين تا سن 8/‌33 سالگي مجرد باقي بمانند، اين رقم در بين پاسخگويان زن، 7/31 سال مي‌باشد. نتايج آزمون فرضيات نيز بيان‌گر اين ‌است كه از بين متغيرهاي مستقل، متغيرهاي نگرش مثبت به اشتغال زنان، فردگرايي، اعتماد اجتماعي، نگرش سنتي خانواده در انتخاب همسر و گرايش‌هاي ديني جوانان با تمايل به ادامه زندگي مجردي، رابطه مثبت دارند؛ درحالي‌كه رابطه بين افزايش سطح تحصيلات و تمايل به ادامه زندگي مجردي تأييد نشد. به‌طور كلي، نتايج اين مطالعه بيان‌گر اين است كه در تشويق جوانان به ازدواج، علاوه بر متغيرهاي اقتصادي، بايد متغيرهاي فرهنگي و اجتماعي نيز مورد توجه قرار گيرند.