دلايل و مسائل اجتماعي مرتبط با مهاجرت از ديدگاه مهاجران محله خليج فارس شمالي شهر تهران

تحقيق حاضر با استفاده از روش كيفي به مطالعه دلايل مهاجرت و مسائل اجتماعي مهاجران ساكن محله خليج فارس شمالي شهر تهران پرداخته است. حجم نمونه در اين تحقيق 23 نفر از مهاجران ساكن محله خليج فارس شمالي است كه بر مبناي نمونه­گيري نظري انتخاب شدند. مصاحبه­ها در زمستان 1398 و بهار 1399 انجام و با استفاده از تحليل محتواي عرفي تحليل شدند. يافته­ها نشان داد كه احساس عدم امنيت در محله، شلوغي، وضعيت نامناسب بهداشتي محله و وضعيت نامطلوب حمل و نقل عمومي، از مهمترين مسائل اجتماعي فعلي مهاجران منطقه مورد مطالعه است. براي مهاجران، بيكاري در مبدأ شرط لازم، و وجود آشنايان در مقصد، شرط كافي مهاجرت به شهر تهران، و به‌دست آوردن شغل نيز مهمترين نتيجه مهاجرت بوده است. با اين‌حال، اقامت بلند­مدت و كوتاه­مدت در مقصد، تمايزاتي نگرشي در ذهنيت مهاجران نسبت به اقامت در مقصد يا بازگشت به مبدأ ايجاد كرده است. به‌نظر مي­رسد سياست تمركزگراي توسعه، نه‌تنها سبب فقر هر چه بيشتر ساكنان فرودست استان‌هاي حاشيه­اي كشور مي­شود، بلكه در درازمدت باعث بروز مسائل و انحرافات اجتماعي در مناطق و محله­هاي فرودست­نشين و حاشيه­اي تهران نيز خواهد شد.