بررسي تحولات اميد زندگي بيكاري در استان‌هاي ايران طي سال‌هاي 1395-1385

متوسط طول دوره بيكاري نسبت به نرخ بيكاري از اهميت بيشتري برخوردار است؛ چراكه طول دوره بيكاري معياري پويا و نرخ بيكاري معياري ايستاست. هدف اصلي مقاله حاضر نيز تعيين طول دوره بيكاري براي بيكاران 3920 ساله ايران به تفكيك سن، جنس و استان محل سكونت در سال‌هاي 1385، 1390 و 1395 است. پژوهش از نوع نسلي ـ مقطعي است و از داده‌هاي سرشماري‌هاي عمومي نفوس و مسكن استفاده‌ شده‎‎ است. تكنيك تحليل داده، محاسبه اميد زندگي بيكاري با استفاده از جدول بقا بود كه با نرم‌افزار R.v.3.2.3 انجام شد. طبق يافته‌ها، شش الگو براي توضيح تحولات اميد زندگي بيكاري در استان‌هاي كشور شناسايي شد: 1. الگوي افزايش دائم اميد زندگي‎ بيكاري؛ 2. الگوي افزايش موقت اميد زندگي‎بيكاري؛ 3. الگوي افزايش ناگهاني اميد زندگي ‎بيكاري؛ 4. الگوي تثبيت اميد زندگي ‎بيكاري؛ 5. الگوي كاهش دائم اميد زندگي ‎بيكاري؛ 6. الگوي كاهش موقت اميد زندگي ‎بيكاري. الگوهاي اول، سوم و ششم حاكي از به تأخير افتادن سن اشتغال جمعيت 2520 ساله اكثر استان‌هاي ايران طي دوره 13951385 هستند. نتايج نشان داد جمعيت 20 ساله استان‎هاي كرمانشاه، كهگيلويه و بويراحمد و لرستان طولاني‎ترين دوره‎هاي انتظار براي شاغل شدن و جمعيت 20 ساله استان‎هاي يزد، سمنان و خراسان رضوي كوتاه‎ترين دوره‎هاي انتظار براي شاغل شدن را تجربه مي‎نمايند.