اثر هشت هفته تمرين هوازي و مكمل ويتامين دي بر بيان ژن استئوكلسين و آلكالين‌فسفاتاز موش‌هاي نر مسموم شده با پراكسايد هيدروژن

مقدمه: راديكال‌هاي آزاد در زمان پيري و بيماري افزايش مي‌يابند، لذا هدف اين پژوهش بررسي اثر تمرين و ويتامين دي بر بيان ژن استئوكلسين و آلكالين‌فسفاتاز بافت استخوان موش‌هاي مسموم شده با پراكسايد هيدروژن بود. روش بررسي: در اين كارآزمايي تجربي 36 سر موش صحرايي نر بالغ نژاد ويستار به‌طور تصادفي به شش گروه شش سري 1) كنترل؛ 2)پراكسايدهيدروژن؛ 3)پراكسايدهيدروژن + ويتامين دي؛ 4) پراكسايدهيدروژن + تمرين؛ 5) پراكسايدهيدروژن + تمرين و ويتامين دي و 6) شم تقسيم شدند. در مدت هشت هفته گروه‌هاي 2، 3، 4 و 5 روزانه پراكسايدهيدروژن با دوز يك mmol/kg را در روزهاي زوج، گروه‌هاي 3 و 5 روزانه gram/kgμ 5/0 ويتامين دي و گروه شم حلال ويتامين دي را به‌صورت درون صفاقي دريافت نمودند.گروه‌هاي 4 و 5 سه جلسه در هفته تمرينات هوازي انجام دادند. بيان ژن استئوكلسين و آلكالين‌فسفاتاز به روش PCR اندازه‌گيري و با استفاده از آزمون هاي t مستقل و آناليز واريانس دو طرفه با آزمون تعقيبي بن‌فروني و نرم‌افزارversion 16 SPSS تحليل شدند (0/05≥p). نتايج: اثر تعاملي تمرين و ويتامين دي بر افزايش آلكالين‌فسفاتاز و استئوكلسين معنادار بود (0/05≥p)؛ تمرين سبب افزايش آلكالين‌فسفاتاز و استئوكلسين شد (0/05≥p)؛ ويتامين دي نيز با افزايش آلكالين‌فسفاتاز و استئوكلسين همراه بود (0/0001=p). بيشترين اثر بر افزايش آلكالين‌فسفاتاز و استئوكلسين به‌ترتيب در گروه 5 و ۳ مشاهده شد (0/001=p). نتيجه‌گيري: تمرين و ويتامين دي تاثير مثبتي بر بافت استخوان داشتند، به گونه‌اي كه حتي اثر سيستمي پراكسايدهيدروژن نيز نتوانست نتايج اين اثر سازنده را تغيير دهد.