اثربخشي درمان وجودگرا- انسان مدار بر بهزيستي روان‌شناختي و رشد پس از آسيب زنان مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: يكي از شايع‌ترين سرطان‌ها در كشور ايران، سرطان پستان مي‌باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي درمان وجودگراانسان مدار بر بهزيستي روان‌شناختي و رشد پس از آسيب زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش بررسي: اين پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه‌كننده به بيمارستان شهيد رحيمي شهر خرم‌آباد در سال 1399 بودند كه از اين ميان در هر گروه (آزمايش و گواه) 15 نفر به‌صورت تصادفي انتخاب شدند، و به مقياس بهزيستي روان‌شناختي ريف و پرسش‌نامه رشد پس از آسيب تدسچي و همكاران پاسخ دادند. سپس، گروه آزمايش طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت مداخله گروهي قرار گرفتند. پس از مداخله از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد و مجدداً بعد از دو ماه هر دو گروه پيگيري شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم‌افزارSPSS version 16 تجزيه وتحليل شدند. نتايج: نتايج تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر نشان داد اثر متقابل گروه و زمان معنادار بود. بنابراين متغير بهزيستي روان‌شناختي در سطح معناداري (77/98=F و 0/01=P) و متغير رشد پس از آسيب در سطح معناداري (27/46=F و 0/01=P) افزايش داشت. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژهش، درمان وجودگرا انسان‌ مدار بر بهزيستي روان‌شناختي و رشد پس از آسيب بيماران مبتلا به سرطان پستان اثر معنادار دارد. لذا پيشنهاد مي‌شود علاوه بر مشكلات جسماني اين جمعيت، به مسائل روان‌شناختي آن‌ها نيز توجه شود و در كنار دارو درماني، درمان‌هاي روان‌شناختي و از جمله رويكرد وجودگرا انسان‌ مدار، مدّ نظر قرار گيرد.