برآورد شيوع پاركينسون و تغييرات جغرافيايي آن با استفاده از نسخ دارويي در ايران

سابقه و هدف: بيماري پاركينسون يك بيماري مزمن عصب‌ شناختي است. آگاهي از تغييرات جغرافيايي شيوع اين بيماري براي برنامه‌ريزي بهداشتي و تخصيص مناسب منابع ضروري است. هدف مطالعه حاضر تعيين توزيع جغرافيايي شيوع اين بيماري در ايران بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي ابتدا شيوع بيماري پاركينسون، در استان هاي مختلف، با استفاده از بسامد داروهاي تخصصي تجويز شده براي درمان اين بيماري در هر 100000 نفر برآورد شد. سپس توزيع جغرافيائي شيوع بيماري در ايران تعيين گرديد. يافته‌ها: شيوع بيماري پاركينسون در جمعيت عمومي و جمعيت بالاي 50 سال به ترتيب برابر با 50/4و 261/1 در 100000 نفر بود. در جمعيت عمومي پايين‌ترين ميزان شيوع بيماري پاركينسون در استان هرمزگا ن (15/7در 100000 نفر) و بالاترين ميزان شيوع در استان اصفهان (96/9در 100000 نفر) بود. در جمعيت بالاي 50 سال نيز پايين‌ترين ميزان شيوع بيماري پاركينسون در استان هرمزگان (114/2 در 100000 نفر) و بالاترين ميزان شيوع در استان اصفهان (449/5 در 100000 نفر ) بود. استنتاج: شيوع بيماري پاركينسون در جمعيت بالاي 50 سال ايران نسبت به كشورهاي غربي پايين‌تر است، اما شيوع اين بيماري كم و بيش با ميزان شيوع گزارش شده بيماري پاركينسون در كشورهاي در حال توسعه آسيايي قابل مقايسه مي‌باشد. اگرچه بايد توجه داشت كه شيوع بيماري پاركينسون در استان‌هاي مختلف ايران تغييرات جغرافيايي قابل توجهي دارد.