بررسي ميزان صحت و دقت تصويربرداري MRI ديناميك با كنتراست در تشخيص ميزان تهاجم نئوپلاسم پروستات با استفاده از يافته‌هاي پاتولوژي

زمينه و هدف: سرطان پروستات شايعترين بدخيمي در مردان و دومين علت مرگ‌ومير در تمام كشورهاي دنيا مي‌باشد. مكانيسم دقيق سرطاني شدن پروستات مشخص نيست. از طرف ديگر تشخيص زودهنگام سرطان پروستات مي‌تواند منجر به درمان كامل شود. چندين آزمايش كلينيكي شامل معاينه انگشتي ركتوم (DRE)، بيوشيميايي مثل آنزيم ويژه پروستات (PSA) و پاتولوژيك مثل بيوپسي با هدايت اولتراسوند (TRUS) براي بررسي اندازه و گسترش سرطان پروستات استفاده مي‌شود. در اين مطالعه ارتباط بين مقدار ميانگين سرم PSA و شاخص گليسون به‌عنوان روش استاندارد در بيماران مبتلا به سرطان پروستات در مقايسه با پارامترهاي استخراج شده از DCE-MRI ارزيابي گرديد. روش بررسي: اين مطالعه بنيادي كاربردي بر روي 90 بيمار مبتلا به سرطان پروستات كه براساس معيارهاي Mc Donald از اسفند 1398 تا مهر 1399 به مركز تصويربرداري شفاي اصفهان ارجاع شده بودند، انجام شد. نواحي مشكوك به كانون سرطان توسط پزشك متخصص راديولوژي مشخص و شاخص‌هاي تصاوير دايناميك شامل Ktrans و Kep تعيين شد. نرم‌افزارهاي تجاري موجود داده‌هاي DCE-MRI را گرفته و نقشه‌هاي پارامتريك مثل نقشه‌هاي Ktrans و Kep را ايجاد مي‌كنند كه مي‌توان براي اهداف تشخيص استفاده نمود. يافته‌ها: نقشه‌هاي Kep و Ktrans تفاوت معناداري ميان بافت سالم و سرطاني نشان دادند. Kep و Ktrans در سرطان پروستات به‌طور قابل‌توجهي بالاتر از بافت سالم بود (P 0.05). به‌منظور بررسي ارتباط پارامترهاي DCE-MRI و يافته‌هاي هيستوپاتولوژيك از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. همچنين هيچ ارتباط معناداري بين شاخص گليسون و پارامترهاي DCE-MRI مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: پارامترهاي DCE-MRI به‌طور قابل‌توجهي تشخيص دقيق سرطان پروستات را بهبود بخشيده و به‌عنوان روشي موثر براي تشخيص، مديريت و ارزيابي مردان مبتلا به سرطان پروستات مفيد است اما نبايد به‌عنوان جايگزيني براي نمونه‌برداري از بافت در نظر گرفته شود.